BEXTREŞÎ

ji hemdê xwe derket

bayê sibeh

hunikîya êvarê.

ewrên reş ku

di ser çîyayên me de radigirt

dibu tifaq.

ji bê hemdîye bu barê ku werdigerîya

di binda qudim

per û baskên şkestî

diket bêhalîyê.

Doş dibu

serî lê digerand dîsa

jîyana ku bi sond

bi qesem

dişopîya.

Heramî bu

ziman ji dev hati bu girtin

gotin wenda

mêjo belayî

xwe nediparast.

bi xemgînî dimeşîya

bê kêf radiza

şevên tarî

keda ku vala çubu

dima.

li ser hêla cepê derewîn

li ser hêla rastê birîndar

nedilivîya .

pişka reşêşê ku diweşand

dem dereng

bal sivik bu.

rêwîyê çîya û banîya bu

wî dizani

qudim ku vebe rê û ribar kin dibe

Birînên xwe di kewda

Hesreta xwe di dilda vêdişart

Berbanga sibê bu

Di ser de gûleyên reşêşê dibarîya

wek têroka buharê

hemberî ya Romê bun.

berwarto