Xalé Eli, Paris'in hangi dünyasında yaşıyorsun? Emperyalizm, sosyalizm, bağımsızlık, ülke bütünlüğü, halkçılık ve bilmem ne ıvır-zıvır şeyler hoşta; sahi dünya, bölge ve dahası Güney gerçekliği konusunda ne kadar haberdarsın? El insaf yani! Ne proleteryası, ne boykotu? Sahi Güney'e hiç gittin mi? Oradaki toplumsal ayrışmadan haberdar mısın? Kek Eli, Ezbere konuşmak doğru değildir. Belki duygularını duyuma ulaşmada etkili olur, fakat insanı daha da devrimcileştirmiyor. Dahası var. Bizim yaşımızdaki insanların duygularla meselelere bakması ne kadar doğru? Söylemin, kadırga öğrenci yurdundaki o çimenliğe bataniye serip, fırında tava yeme eşliğinde öğrencilik ruh haliyle söylense eh denir. Fakat o dönemi aşmamız, yarım asıra yaklaşıyor. Bak abıme ne anlatayım. 1992 yılında Güney'de KAWA Kongresindeyiz. Dört parçadan delegeler söz alıp konuşuyor. Sıra Güneydeki arkadaşa geldi. Kuzeyli arkadaşın biri; 'Arkadaş ben buranın konumunu bilmiyorum. Güneyin bir toplumsal resmini anlatsan. Sınıfların birbirine karşı konumlanışını ve devrime karşı tutumlarını...“ şeklinde bir soru sordu. Güneyli arkadaş; “Ne anlatayım. Aslında anlatılacak fazla bir şey yok. Sorunu anladım. Neyi merak ettiğinide biliyorum. Fakat merak ettiğin şeyin burada zeresi yok. Toplumun %99'nu birleşmiş milletlerin ve partilerin ayda her aileye verdiği üç kilo patetes, pirinç, çay ve şekerle geçiniyor. %1'de eski müşteşarlar ve parti yöneticiler. Köylülük yok. Çünkü Saddam'ın yıkmadığı köy bırakmamış. İnsanlar etrafı Irak orduları tarafından sarılmış ve devlet tarafından inşa edilmiş yerleşim alanlarında yaşiyor. Sanayi yok. Fabrika yok. Burjuvazi yok. Bunlar olmayınca proleteryada yok...“ Manzara bu Xalé Eli. Şimdi bazı adımlar atılmış olsada bir toplumun gelişmesini alt-üst edecek bir süreç yaşanmadı. Kısa bir süre. I8 yıl. 18 yılda ne mücize bekliyorsun? Anlaşılan Paris'te çok müze gezmişsin. Kominarlara bakıp Kürdistan'da 1871 devrimini hayaliyorsun. Hayal kurmak hoş. En güzelini kur. Ama realite farklı. Bunuda gör. Kendine iyi bak.