Merhaba HeK, Aslında bizim problemimiz bir yanıyla işgal altındaki ülkelerin yazarlarına dair bir sorundur. İrlanda yazarları... Kuzey Afrikalı yazarlar da aynı durumdalar. Yani Cezayir, Fas ve Tunus gibi ülkelerin en ünlü romancıları ve yazarları Fransızca eserlerini verdiler. İşin ilginç yanı bu 3 ülkede Arapça daha İslama endeksli yazarların dili oldu(geneleştirmemek kaydıyla söylüyorum. Yukarıda isimlerini saydıkların İrlanda'lı yazarlar diye söz edildiği doğru. Birileri Çağdaş İngiliz dili ve edebiyatını okuduğu zaman mutlaka bu yazarları da okur.. İngiliz diyorum British demiyorum. Acaba James Joyce, Dublin sokaklarını anlatığı şaheserini Kelt diliyle yazsaydı nasıl olurdu? Yada Samuel Beckett 'Godot'yu Beklerken" .. Acaba bu insanlar bugün tanındığı kadar tanınırlarmıydı. Bilmiyorum. İngiltere'de "İrlanda diye bir şey yok" diyen olmamış.. İrlanda'lı yazarlarda kendi ulusal kimliklerinden sözetmekle hiç bir sakınca görmemişler. O konuda devletinde bir yaptırımı yoktu.. Kuzey Kürdistan'da her şey yasaktı. Büyük yaptırımlarla cezalandırıyorlardı.. Yaşar Kemal'ın "ben Kürdüm" demesinin neden olduğu depremi kendi gözümüzle gördük.. Yaşar Kemal mevcut olan tutumunu ortaya koymak için çok zorlandı. Cumhuriyet gibi Kemalist bir gazetenin ve onun kadrosu iiçinde yetişti. Eserlerini o süreçte vermeye başladı. Kürd kimliği konusunda çok zorlandı. Önce "annem Kürd, babam Türkmen Beyi" dedi. Sonra "Türkmen Beyi" bir kenara bıraktı ve "Kürd doğdum ve Kürd öleceğim" demeye başladı.. Bunlar olumlu gelişmeler. Bu tip şeyleri teşvik etmek lazım.. Yaşar Kemal dünyanın bir çok büyük gazetesine verdiği söyleşilerde "Kürd olduğunu" açık açık vurguluyor.. Yabancı dillere çevrilen bir çok kitabının son baskılarında, onu tanıtım yazılarında "Kürd" vurgusu var.. Bunlar kötü değil.. Teşvik etmek lazım. Silav