Biz Kürdler bir kuyuya düşmüşüz... Kap karanlık, dipsiz birkuyu.. Başımızda Kürd celatları bekliyor.. Birimiz başımızı çıkardığımız zaman, Cellatlarımız bombalar yağdırıyor., Onları aşmak, kolay.. Nede olsa onlarında binde bir dalgın olduğu durumları var. Dünya değişiyor. Dostlar ve düşmanlarda öyle.. Ama, bizim sorunumuz kendimizle.. Birimiz tam kuyuda çıkmaya çaalışırken diğerlerimiz hemen ayağına asılır onu da yanımıza çekeriz. Biz birbirimizi çekemiyoruz. Biz, bize düşmanız.. Biz kendimizi yazmaktan korkuyoruz. A. Memmi ve F. Fanon bizim benzerleri olan kolonileri yazdılar. Bizim içinde bulunduğumuz kuyu daha derin. Söz konusu iki bilim adamı bizim hakkımzıda öyle bir kitap yazsaydılar.. Zerdeşt üzerine, Mistefa reş, Serencam, Avêsta üzerine yemin ederim ki "Kürd ve Fransa Dostluk Derneğinin" kurucularından J. J Sartres kitaba ön söz yazmazdı... Böyle bir şey yapsaydı dahi akşam eve gidemezdi.. Çünkü aynı derneğin kurucusu Simmone B. onu eve koymazdı.. Kürd dostu Andre Sakarov Atom Bombasını kavradı ve yaptı, ama bizi anlamadı. Sibiryada iken içinde bulunduğu duruma acımıyor.. Kürdlere karşı yapılan napalm saldırılarını protesto etmek içine görevli bulunan KGB önüne gidip protesto etti.. O da bizi analmadan yaşama gözlerini yumdu.. Biz birbirlerimizi yemekten vaz geçersek bir çey oluruz.. Yoksa içinde bulunduğumuz çamurlu kuyunun derinlerine, yani cehenneme gideriz.. Selamlar