Sorunların demokratik yoldan çözümü hikayesi!

İnsanlar arasında kurulan cümlelerden inanmadıklarımdan biri de

"sorunlarımızı demokratik yollardan çözebiliriz" cümlesidir. Hele hele bu sorun

baştan sona çıkar çatışması ortamında tartışılan Kürt sorunu ise hiç inanmam.

İnsanlar bugüne kadar neyi demokratik yollardan çözdü? Tarih çok açık bir

Şekilde ortada duruyor. 1980'lere kadar demokratik yollardan gelen yönetimler

antidemokratik şekilde darbeleniyordu. Türkiye'de Menderes idam edildi.

Ecevit ve Demirel hapse gönderildi. Şili'de Allende idam edildi. Pakistan'da

Başbakan Zülfikar Ali Butto 4 Nisan 1979'da askeri yönetim tarafindan idam

edildi. Yunanistan'da Albaylar cuntası, demokrasinin beşiği memlekette

demokrasinin temeline kibrit çöpü bıraktı. Ve diğer ülkelerin fotoğrafı da

bunlardan geri değil..

Bu süre içinde Kürtlere kim demokratik davrand Önce, "meclisimize hoş

geldiniz ey Kürdistan mebusları" diyen, ard?ndan da, her birini idam sehpasına

çıkaran ve Kürdün adını Türkiye'deki haritadan silen Kemalizm mi? İran Şahı,

ya da mollalar mi demokratik davrandı Kürtlere. Irak ve Suriye Baas rejimleri

mi? Herkes çok iyi biliyor ki, hiç biri Kürtlere demokratik davaranmadı,

sorunların? demokratik yollardan dile getirmek için nefes almalarına dahi fırsat

verilmedi. Kürtçe nefes veren herkes ya idam edildi, ya hapse atıldı, ya da

sürgüne tabi tutuldu.

Elbetteki Türkiye Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan'ın şıp diye ortaya çıkarak
"Kürt sorunu" gibi bir cümle kurması ve akabinde 'demokratik yollardan çözüm'

tartışmalarının başlatılmı? olması sırt çevrilecek bir gelişme değil. Ama

olanaklı mı, ona bakmak gerekir.

Ben değerli arkadaşım H. Hüseyin Yıldırım'ın bir yazısındaki, 'Kürt sorununun

çözümü Kürt ve Türk çatışmasından geçer' belirlemesini burada son derece

haklı buluyorum. Günümüz tartışmalarına ve hümanist açılımlara

uyarladığımızda biraz sert gözüken belirleme, aslında Kürdün yollunun her

yönüyle nasıl tıkatıkatıldığının bir işaretidir bu. Ve gerçekten de Kürt sorununun

demokratik yollardan çözümü için hiç bir işaret ortada gözükmemektedir.

Türkiye yönetenleri, Atatürk, inönü, Menderes, Demirel, Çiller, Yılmaz, Kürtlere

hep yalan söylemişlerdir. Sevre karşı Lozan, her birinin yegane politikası

olmuştur.

Her zaman söylerim, Kürt sorunu toprak, mal mülk, petrol, stratejik konum,

uluslararası güç dengesi sorunudur. Öyle, TC yöneticilerinin de hep dile

getirdiği gibi, 'ver kurtul' sorunu değildir. Haritaların değişeceği, yani başbelası

bir sorundur. Kim düşünebilir ki, sorunun muhattabı gözü dönmüş dört ülke

yukarıda saydığım tüm çıkarlar ortada dururken, vicdani davranıp Kürtlere

demokratik yollardan yaşam hakkı tanır?

Ayrıca, bu "demokratik yol" denen şey nasıl bir sihirdir ki, hep adı anılır, ama

bir türlü onun vesilesiyle dünyada tek bir sorun çözülmez? Sıradan bir

işverenin dahi demokratik yoldan işçisine kavgasız gürültüsüz, grevsiz

lokvatsız, hatta bazen işyerleri tahrip edilmeden maaşına zam yaptığı, yaşam

koşularını iyileştirdiği görülmüş müdür?

Aslında 'demokratik yol' tartışmaları, sadece sorununun tartışılmasını

gündemde tutar ve halklar arasindaki savaşın biraz daha kızışmasını ve

çıkmaz hal almasını sağlar.

Bence, "demokratik yol" tartışmalarının yerini "hak, hukuk" tartışmaları

almalıdır. Hakkı olana hukuki yardım yapılmalıdır. İnsanlık tarihine iş beceren

bir hukuk kurumu girmelidir. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, ya da diğer

birkaç kurum gibi sorunu para cezası ile geçiştiren kurumların yerini, müdahale

gücü ve karar yetkisi olan bir kurum almalıdır. BM gibi sadece işine gelen

yerlere sefer düzenleyen, gelmeyene ise sırt çeviren kurumlar da dünya

yüzeyindeki hukuksuzluğu giderecek kurumlar değildir.

Eğer demokratik yollardan yani kansız çözümlerden çok söz edilmek

isteniyorsa, başvurulacak yöntem bundan başkası değildir. Yoksa, başta da

belirtti?im gibi, demokratik çözüm arzuları her zaman antidemakratik

hukuksuzlukla yüzyüze kalır.

4 Eylül 2005