“İnsanlık Suçuna“ dur demek de bir “İnsanlık Görevidir“ Evet, asimilasyon bir insanlık suçudur ve bu, Kürdlere karşı 85 yıldır uygulanmaktadır. Bu nedenle kimin tarafından uygulanırsa uygulansın, asimilasyon politikalarına karşı olmak ve direnmek de bir insanlık görevidir . Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Tayip Erdoğan'ın Almanya ziyareti sırasında orada yaşayan Türklere hitaben yaptığı “ asimilasyon bir insanlık suçudur“ ve Partisini grup toplantısında “her halde hiç kimse kimseden ana dilini unutmasını, ana dilini öğrenmemesini isteme hakkına sahip değildir. Bunu anlamamakta direniyorlar, niye direniyorsunuz, bundan niye korkuyorsunuz, bundan daha tabii ne olabilir“ mealindeki sözlerine karşılık, daha bir ay önce Diyarbakır ziyareti sırasında, kendisine bu yöndeki Kürd talebini dile getiren Baro Başkanına “ bekara karı boşamak kolaydır, Kürdçe anadilde eğitim talebin karşılanmasının mümkün olmadığını, başkalarının da bu yönde talepte bulunacağı“ yönünde sarf ettiği sözleri unutmuş, Alman devletinin yabancı işçiler için öngördüğü uyum ve entegrasyon politikalarını asimilasyon olarak değerlendirmekle, Almanya'ya ekonomik nedenlerle 40-50 yıl önce göçmüş Türkleri, -uluslararası hukukta dilsel ve dinsel azınlık ile yerli halklar tanımlarını bir tarafa bırakarak- azınlık veya yerleşik bir halkmış gibi, bu politikaya karşı direnmeye çağırmaktadır. Asimilasyon Ahlaksızca Bir Tutumdur . Asimilasyon, sözlük tanımıyla “ bir toplumdaki etnik veya kültürel ayrılıkların egemen kültür içerisinde eritilmesi sürecidir .“ Daha büyük bir kültürel etkileşime giren ya da bu kültüre katılan gruplar( göçmenler) giderek kendi kültürel zenginliklerini yitirir ve katıldıkları toplumun bir parçası olurlar. Ancak unutulmamalı terim hiçbir zaman ırksal veya biyolojik bir tam kaynaşmayı içermez. Asimilasyon politikası ise; bir halkın sistematik olarak dilsel, dinsel ve tüm kültürel değerlerinin tamamen yok edilmesine dayalı politik ve siyasi hedefleri olan bir süreçtir . Eğer asimilasyon, bir politika olarak benimsenmiş ve uygulanıyorsa; bu, bir insanlık suçudur. Çünkü asimilasyon; insanı kendisi olmaktan çıkarmak, özünü boşaltmaktır. Kişinin insan olmaktan kaynaklanan tüm değerlerini yok ederek, geçmişle bağını koparmak, onun yerine ona ait olmayan başka bir şeyle doldurmaktır. Asimilasyon, hiçbir zaman kendiliğinden ve gönüllü olarak gerçekleşmez, açık, gizli, red ve inkara dayalı tüm argümanlar devreye sokularak gerçekleştirilir. Bu da o olguyu önce görmemezlikten gelerek işlenir, daha sonra red ve inkarla muhatabın önce bilinci iğfal edilerek bulanıklaştırılır, çarptırılarak temelsiz kılınır ve boşlukta bırakılır, daha sonra boşluk hedeflenen politikanın gereği başka bir şeyle doldurulur. Bu nedenle asimilasyon ahlaksızca bir tutumdur Asimilasyon Anadolu'yu Renksiz ve Kokusuz Bir Bahçeye Çevirmiştir. Anadolu'daki tarihi sosyal ve kültürel yapı, egemen siyasal hedefler çerçevesinde incelendiğinde; etnik, dilsel, dinsel ve diğer kültürel farklılıkların zamanla bu özelliklerini yitirerek büyük ölçekte Türk- İslam yapısı içerisinde eritildiğini görmek mümkündür. Özellikle Ermeni, Yahudi ve Rumlar ile Keldani ve Süryaniler açısından incelendiğinde, Osmanlılardan beri yaşanan dinsel azınlık psikolojisi ile hukuki ve fiili uygulamaların yarattığı bir sonuç olarak, asimilasyonun azınlık mensupları üzerinde etkili olduğu, buna karşı direnenlerin de sonunda göçtürme veya mübadele adı altında yapılan kimi uygulamalarla mallarından mülklerinden ve her şeyden önemlisi vatan olarak bildikleri topraklardan göçtürülmeleriyle sonuçlanmış, bu gün için sayıları sınırlı bir düzeye indirilerek etkinlikleri yok edilmiştir. Bir diğer kesim ise, özellikle Osmanlı - Rus Savaşları, Balkan Savaşı, 1.Paylaşım Savaşı gibi nedenleriyle Anadolu'ya göçmüş Çerkez, Laz Abaza, Boşnak, Arnavut, Hırvat vb. Müslüman unsurların Anadolu'da edindikleri ve benimsedikleri Türk kimliğidir. Bu kimliğin ne kadar gönüllü ya da gönülsüz benimsendiği bir tarafa bırakılırsa, asimilasyonun bu dilsel farklılıklar açısından büyük ölçüde gerçekleştiğini söylemek abartı sayılmaz. Yerleşik Bir Halk Olarak Kürdler. Kürtlerin konumu bu her iki gruptan ayrı ne bir azınlık ne de bir göçmen sorunu olup, kendi toprakları üzerinde binlerce yıldan beri yaşayan yerleşik bir halk sorunudur. Başbakanın kendi deyimiyle “Büyük devletler de hata yapabilir, önemli olan bunu kabul etmektir“.(2005 Diyarbakır konuşması) sözünden hareketle Cumhuriyetin kuruluşundan itibaren asimilasyon politikalarının kısa tarihsel bir kronolojisini yapalım. Bilindiği gibi dil ve kültür, iç içe olan kavramlardır, dil, sadece bireyin ve o bireyin toplumla ifadesi ve iletişim aracı olmaktan öteye, kültürünün bir ifadesi olarak değerlendirmek gerekir. Anadil ise, bireyin doğumdan itibaren içinde yaşadığı aile ve toplumla birlikte öğrendiği ilk dildir. Anadil, sonradan öğrenilen bir dilden öte, insanın bilinçaltına inen, kimliğinin, kişiliğinin temel taşını oluşturan, onu toplumun diğer bireyleriyle ilişkilendiren en güçlü bağdır. Dilin etnik topluluğun en önemli öğesi olduğu bilinen bir gerçektir. Kendini anadili ile ifade etmenin insan doğası ve kişiliğiyle ne kadar uyumlu bulunduğu, bunun yerine yabancı bir dilin ikame edilmesinin, direkt olarak o insan veya etnik topluluğun kodları ile oynamak anlamına geldiği, bu andan itibaren de topluluğun artık ne kendisi ne de başka bir şey olabildiği bilimsel bir gerçektir. Bu nedenledir ki, denildiği gibi asimilasyon, bir insanlık suçudur. Birinci Meclis döneminde; belki sürece ilişkin bir politika olarak, belki de Anadolu realitesine dayalı bir söylem olarak Mustafa Kemal “ Meclisi analizi teşkil eden zevat yalnız Türk değildir, yalnız Çerkez değildir, yalnız Kürd değildir, yalnız Laz değildir, fakat hepsinden oluşan İslami unsurlardır“ (Atatürk'ün Söylev ve Demeçleri 3 Temmuz 1920 C:1 S:73) Keza Eskişehir basın Toplantısında “ ...Dolayısıyla başlı başına bir Kürdlük tassavur etmektense, bizim anayasa gereğince zaten bir tür yerel özerklik oluşacaktır. O halde hangi ilin halkı Kürd ise onlar kendi kendilerini özerk olarak idare edecektir.(TBMM Gizli Celse Zabıtları C.3 S:564) Bu söz ve demeçlere bakıldığında Lozan Anlaşması ve Cumhuriyetin ilanı ile 1924 Anayasası sürecine kadar politik olarak göreceli de olsa kaba bir inkar ve red anlayışının olmadığı söylenebilir. Ancak bu süreçten sonra ve 1924 Anayasası sistemiyle durum tamamen değişmiştir. 1930'lardan sonra da katı, ırkçı bir söylem ile açık gizli tüm asimilasyon araçları devreye sokulmuştur. Bu politikanın en önemli unsurunun dil ve ona bağlı gelişen ulusal aidiyet duygusu yok edilmesi olduğu bilinmektedir. Kürdlerin büyük bir kısmı; vatanları, iktisadi yaşamı ve nispeten siyasi birlikleri parçalanmadan önce, ülkelerinde kimi dilsel ve dinsel azınlıklarla birlikte, içişlerinde otonom, ancak bazı konularda Osmanlı otoritesine bağlı yaşayan büyük bir halk topluluğuydu. Ancak 1.Paylaşım Savaşı ve öncesi, gerek siyasal örgütlülüklerinin düzeyi, gerekse kendi içlerinde ulusal birlik sorununu çözememiş olmaları yanı sıra, en önemlisi de İttihak -Terakki yönetimi ve anlayışı içerisindeki Osmanlı yönetimi ile Kemalist hareketin İngiliz ve Fransız güçleriyle uzlaşma ve ittifakları sonucu bırakın siyasal kimliğinin kabulü, doğal ve insani hakları olan etnik kimliklerinin reddedildiği, vatanlarının bölünerek farklı devletlerin denetimine bırakıldığı bir tarihsel süreçle yüz yüze bırakılmışlardır. Lozan Anlaşması ve Türkiye Cumhuriyetinin ilanıyla kendilerini bu siyasal sürecin dışında gören Kürd halkının, ulusal varlığı, dili ve kültürel değerleri için yaptığı tüm girişimler acımasızca ve şiddetle bastırılmış, bırakın varlığının tanınması, bin yıllardır bir sosyal ve toplumsal realite olan varlığı dahi, acımasız asimilasyon politikalarıyla yüz yüze kalmıştır. Öncelikle Kürdler'in ayrı etnik bir varlık olmadığı, asalında onların da Turani bir kavim yani Türk oldukları, dillerinin de karşılaştıkları halklardan etkilenerek, bu gün için konuşulan yapay bir diyaleğe dönüştüğü, bunun da bir dil olmadığı tezi çerçevesinde asimilasyonun temel öğesi olan red ve inkarla işe başlanmıştır.Yine 1930'lardan itibaren yeni bir dil, tarih ve kültür projesi çerçevesinde, Güneş Dil Teorisi ve Türk Tarih Tezi ile Anadolu'nun tarihsel, toplumsal kültürel zenginliğini, tek dil, tek kültür tarzında yoğun ve acımasız bir asimilasyon politikasına tabi tutular. Bu politikanın uygulanması, Anadolu'daki Müslüman halklar açısından nispeten kolay olmuştur.Çünkü, Anadolu'nun bu yeni Türk kimliği onlara askeri ve sivil bürokrasi içerisinde ve iktisadi yaşamda büyük fırsatlar sunmuştur. Zaten bu halkların Osmanlı yönetimi içerisindeki pozisyonları da onların Cumhuriyet yönetimiyle uzlaşmalarını ve asimilasyon politikalarının uygulanmasını kendileri açısından kolay kılmıştır. Müslüman olmayan azınlıklar ise, gerek Balkan Savaşları ve 1. Paylaşım Savaşı dönemi ile katliam, göçtürme ve mübadele adı altında, gerekse Varlık Vergisi ile 6-7 Eylül olayları sonucunda marjinal bir sayı ve alana hapsedilmiş Anadolu'daki varlıklarına büyük ölçüde son verilmiş, İstanbul'da kendilerine Lozan Anlaşması ile tanınan sözde haklar ile varlıkları ve yoklukları tartışılır hale sokulmuştur. Hak İhlallerine Karşı Direnmek Sorun Olarak Algılanmıştır. Cumhuriyet projesinin önünde sorunlar büyük ölçüde halledilirken, Kürdler varlıklarına yönelik bu hukuk ihlallerine karşı direnmiş, bu nedenle Cumhuriyet projesinin önünde bir engel ve sorun olarak algılanmışlardır. Kürdlerin sayısal varlıkları, geniş bir coğrafyaya yerleşik oluşları, Türkiye toplumuyla tarihsel bağları ve büyük ölçüde aynı dini inançta olmaları, asimilasyon politikasının kendine özgü biçimde yürütülmesini beraberinde getirmiştir. Bu nedenle Müslüman olmayan diğer azınlıklar için uygulanan toplu kıyım, göçtürme politikaları yerine, sürece yayılmış, zaman zaman açık, zaman zaman gizli ve zaman zaman da şiddete dayalı politikalar devreye sokulmuştur. Coğrafyalarından koparılarak, Anadolu içlerine dağıtılmak suretiyle, dillerinin yok edilmesi ile diğer tüm kültürel değerlerin ve varlığının da yok edileceğinin hesabı yapılmıştır. Bu yöndeki fiili uygulamalar yanında, yasal ve hukuki düzenlemeler de devreye sokulmuştur. Eğitim ve Öğretime İlişkin Anayasal ve Yasal Düzenlemelerin Amacı Asimilasyonu Gerçekleştirmektir. 3 Mart 1924 tarihli Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile asimilasyoncu eğitim ve öğretimin temeli atılmıştır. Çünkü bu yolla Kürd dilinin eğitim dili olarak kullanıldığı medreselerdeki eğitime son verilmiş ve Kürd dilinin varlığı ve gelişimi büyük bir darbe yemiştir . Yine bu politikanın bir ayağı olarak Şark Islahat Planı'ın hazırlanmış ve bu Planın 14. maddesi ile de bu anlayış ve hedef açıkça vurgulanmıştır. Bu maddeye göre “ Malatya, Elazığ, Diyarbakır, Bitlis, Muş, Varto, Urfa, Ergani, Hozat, Erciş, Adilcevaz, Ahlat, Palu, Çarsancak, Çemişgezek, Ovacık, Adıyaman, Besni, Hekimhan, Birecik, Çermik vilayet ve kazalarında hükümet ve belediyelerinde, dairelerinde ve diğer kuruluşlarında, okullarında, çarşı pazarlarında Türkçeden başka dil kullananlar , hükümet ve belediyenin emirlerine aykırılıkla suçlanarak cezalandırılmalıdır. Aynı yasanın 17. maddesi “ Fırat'ın batısındaki illerin batı bölümlerinde dağınık biçimde yerleşmiş Kürdlerin, Kürdçe konuşmaları mutlaka yasaklanacaktır ve kız okullarına önem verilerek, kadınların Türkçe konuşmaları sağlanacaktır“. Buradaki temel hedef, özellikle geniş bir coğrafyaya bağlı ve yerleşik yaşayan Kürd halkının varlığını asimilasyon politikalarıyla yok etmektir. 1934 yılında uygulamaya konulan “ Mecburi İskan Kanunu ile, dil ve kültür öğesinin coğrafyaya bağlı olarak gelişen ve devam eden özelliği göz önünde bulundurularak, çeşitli nedenlerle Kürd nüfusunu zorunlu ve “gönüllü“ olarak Batı Anadolu'ya göçtürmek, boşaltılan yerlere Türk göçmenler yerleştirilmek suretiyle de asimilasyonu bir başka veçhiyle Kürd coğrafyasında da sürdürmektir. Yine Yatılı Bölge Okulları projesi ile “ Brovny“ usulüyle ( yabancı ırklara mensup çocukların ilkokulda asimile edilerek İngiliz ulusunun savunucusu ve bir bireyi haline getirme anlayışı) Kürd çocukları açısından asimilasyonu derinleştirmek hedefi güdülmüştür. Kürdçe konuşmayı yasaklayan, çocukları ailelerinden soyutlayan, askeri bir disiplinle devşirme geleneğinin bir uzantısı olarak devreye sokulan eğitim politikaları bu körpe beyinlerin içini boşaltmak ve onları kişiliksizleştirme hedefine yönelik olmuştur. Anayasanın gerek başlangıç bölümüyle ve gerekse diğer maddelerdeki tanımlarla Any.M:3 “ Türkiye Devleti ülkesi ve milletiyle bölünmez bir bütündür. Dili Türkçedir , Any. M: 66 “ Türk devletine vatandaşlık bağı ile bağlı olan herkes Türk'tür“ Any.M:42: “ Türkçeden başka hiçbir dil, eğitim ve öğretim kurumlarında Türk vatandaşlarına anadilleri olarak okutulamaz ve öğretilemez“ gibi düzenlemelerin sosyal gerçekliğe ve bilime aykırı olduğu gibi, ancak Türk kimliği ile vatandaş olunabileceği, Kürd, Laz, Çerkez Arap vb. kimlikle vatandaş olunamayacağı yönündeki yaklaşım olup, ırkçı ve asimilasyonist politikalarının ifadesidir. On binlerce köy ve yerleşim yerinin adlarının değiştirilmesi, kişi adları ve soyadlarına kadar yapılan düzenlemeler, AB sürecinde dahi Kürd dilinin medya dili olarak kullanılmasına getirilen kısıtlamalar, düşünce ve ifade özgürlüğü konusunda dile getirilen engeller ve yargılamalar, bu politikanın acımasız biçimde devam ettiğini göstermektedir. Halkların kaderlerini tayin hakkı ile dil, kültür hakları açısından düzenlenmiş bulunan ve Türkiye'nin de imzaladığı kimi evrensel insan hakları metinlerine göz attığımızda, Türkiye uygulaması bu metinler karşısında paradoksal bir çerçeve çizmektedir Birleşmiş Milletler Şartı'nın 1 ve 55 maddeleri ( Türkiye 26 Haziran 1945 te 51 ülke ile birlikte imzalamıştır) Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi'nin 1 ve 2. maddeleri (Türkiye 23 Mart 1950 de onaylamıştır) Kişisel ve Siyasal Haklar Uluslar arası Sözleşmesi'nin 1.maddesi ( Kendi Kaderini Tayin Hakkı) 2, 4, 24 .( Çocukların Hakları), 25, 26 ve 27 .(Azınlıkların Korunması) maddeleri. (16 Aralık 1966'da kabul edilen bu Sözleşmeyi, Türkiye 04.06.2003 tarihinde onaylayarak Sözleşmenin 1. maddesine beyan belirtmiş, 27. maddesi için de çekince koymuştur. Bu çekincede Türkiye Cumhuriyeti Anayasası ile 24 Temmuz 1923 tarihli Lozan Anlaşması ve Eklerinin ilgili hükümlerine ve usullerine göre uygulama hakkını saklı tutacağını ifade etmiştir) BM Ekonomik ve Sosyal Haklar Sözleşmesi'nin 2, 13 . (Eğitim Hakkı) ve 15.maddeleri . (16.12.1966 tarihinde Newyork'ta imzalanan bu Sözleşmeyi Türkiye 04.06.2003 tarihinde onaylamıştır. Türkiye sözleşmenin uygulanması konusunda 3 beyan ileri sürmüş ve Sözleşme'nin 13.maddesi'ne( Eğitim Hakkı ) şu çekinceyi koymuştur. “Türkiye Cumhuriyeti, Sözleşmenin 13. maddesinin 3 ve 4. paragrafı hükümlerini Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın 3.14. ve 42.maddeleri çerçevesinde uygulama hakkını saklı tutar.) Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi'nin 2, 7, 17. (kitle iletişim araçlarından yararlanma ve bilgi edinme) 29. (eğitim hakkı) 30. (dil, din ve kültürel farklılıklara dayalı haklardan yararlanma) “ 20.11.1989 tarihinde kabul edilen bu Sözleşme'yi Türkiye 09.12.1994 tarihinde onaylamıştır. Türkiye Cumhuriyeti Sözleşme'nin 17, 29 ve 30. madde hükümlerini TC Anayasası ve 24 Temmuz 1923 tarihli Lozan Anlaşması Hükümlerine ve ruhuna uygun olarak yorumlama hakkını saklı tutarak çekince koymuştur.) Birleşmiş Milletler Her Türlü Irksal Ayrımcılığın Önlenmesi Sözleşmesi (21. 12.1965 tarihinde imzalanan bu Sözleşme'yi Türkiye 03.04.2002 tarihinde Sözleşmenin 22. maddesine çekince koyarak onaylamıştır. UNESCO Eğitimde Ayrımcılığa Karşı Uluslar arası Sözleşme (14 Aralık 1960 tarihinde Paris'te imzalanan bu Sözleşme'ye Türkiye henüz taraf değildir.) UNESCO Soyut Kültürel Mirasın Korunmasına Dair Sözleşme (Paris, 17 Ekim 2003. Türkiye henüz onaylamamıştır) Uluslar arası Azınlıklar Çerçeve Sözleşmesi ( Strazburg, Şubat 1999) ve Avrupa Bölgesel ve Azınlık Dilleri Şartı( Avrupa Konseyi Üye Devletlerin imzaladığı bu her iki Sözleşme'ye Türkiye taraf değildir.) Avrupa İnsan hakları Sözleşmesi ve ek Protokolleri, BM Evrensel İnsan Hakları Bildirisi, Ulusal veya Etnik, Dinsel veya Dilsel Azınlıklara Mensup Olan Kişilerin Haklarına Dair Bildiri vb... İnsanlığa Karşı İşlenen Suçlar Zamanaşımına Uğramaz İnsan kişiliğinin temelini oluşturan, kimlik, dil ve kültür öğeler; kişiyi toplumun diğer bireyleriyle ilişkilendiren en güçlü bağdır. Bu nedenle de uluslararası insan hakları hukukunda ve belgelerinde; dil ve kültür haklarının gelişimine, ana dilin kullanımı ve eğitimine ilişkin evrensel normları belirleme çabası, devletlere ciddi yükümlülükler yüklemektedir . Yukarıda belirtildiği gibi, Türkiye'nin taraf olduğu ve çekince koyduğu Sözleşmeler ile, taraf olmadığı kimi sözleşmelerle devlet uygulamasına bakıldığı zaman, Türkiye Lozan anlaşması ile belirlenen azınlıkların - ki bu dinsel azılıklar olarak Rum, Ermeni ve Yahudileri ifade etmekte, Keldaniler ile Süryaniler gibi diğer dinsel azınlıkları kapsamamaktadır- dışında dilsel, dinsel ve diğer kültürel farklılıkları kabul etmediği, özellikle Lozan Anlaşmasını referans göstermek suretiyle, bu yöndeki sözleşme hükümlerini yorumlama hakkını saklı tutuğu ve çekince koymak suretiyle imzaladığı görülmektedir.(Aslında Lozan Anlaşmasının “Azınlıkların Korunması“ başlığı altında, sadeca Müslüman olmayan Türk vatandaşlarını değil, özellikle 39/4. Madde Türkiye'de yaşayan tüm yurttaşlara ve Türkçeden başka dil konuşan Türk uyruklulara haklar sağlamaktadır. Ancak bu yeterince işlenememektedir. Tüm bu çekincelerin ve kaygıların altında yatan, Cumhuriyetin ilanıyla Anadolu'daki çeşitli dilseli, dinsel ve kültürel çoğulculuğa biçilen; tek dil, tek din ve tek kültüre dayalı bir cumhuriyet modelidir . Bu hedefi büyük oranda gerçekleştirmiş bulunan Cumhuriyet projesinin önündeki tek engel, her şeye rağmen tamamen asimile edilemeyen Kürdler oluşturmaktadır. Bunun altında yatan temel etken Kürdler'in Anadolu açısından bir kültürel farklılık, dilsel bir çeşitlilik olmaktan öte, ülkesi ve halkı ile oluşturduğu yaşam birlikteliğinin getirdiği yerleşik ve kalıcı tarihsel kültürel değerlere sahip olmasıdır. Ancak bütün bu varlığına ve direnme geleneğine rağmen, çeşitli nedenlerle dağıtılma ve dağılma sürecini yaşayan Kürdler'in, asimilasyonun pençeleri arasında sıkıştırıldığını, kendi coğrafyasında da hızla dil öğesini yitirerek asimilasyona uğradığını görmek gerekir. Red ve inkara yönelik politika karşısında, kendi kurumlarını yaratamadan, ana dilde eğitim hakkını kazanmadan, yaygın eğitim ve öğretim ile medya bombardımanı altındaki Kürd çocuklarının, dillerini ve kültürlerini ne kadar koruyabilecekleri konusu, beraberinde ciddi endişeleri getirmektedir, Kürdlerin, asimilasyon politikalarına karşı vicdan ve onurlarının en büyük silahı olduklarını bilmesi gerekirken, öncellikle anadilde eğitim hakkını güncelleştirmek, mücadelenin temel öncellikleri arasına almak, Türkiye'yi, imzaladığı veya çekince koyduğu sözleşmeleri uygulanması yönünde zorlamak gerekir. Gerek ülke içerisinde, gerekse uluslar arası alanda diplomatik çabalar ve bilimsel çalışmalar ile eylemlikler içerisinde olmak gerekmektedir. Bilinmelidir ki; dilin yok olması, düşüncenin yok olması demektir. Düşüncenin yok olması, o toplumun tüm değerlerinin, duygularının; sözlü, yazılı dilsel tüm öğelerin, tanımların, coğrafyanın, üretim ve üretim araçlarına bağlı tüm değerlerin, geçmişin ve geleceğin yok edilmesidir. Ahlaksızlıktır. Vicdansızlıktır. Cinayettir, üstelik bir topluma karşı işlendiği için bir çeşit soykırımdır. Soykırımsa suçları n suçudur, zamanaşımıyla ortadan kalkmaz. Diyarbakır- 16.02.2008 Fahri KARAKOYUNLU [email protected]

galiba başbakan, kürtler asiköledir diyeceğine entegre demiştir.