Ben aslýnda bu ciddiyet denilen þeyden sýkýlýrým biraz.
Yorulurum da.
Benim bugüne kadarki tecrübelerime göre iþini ciddiyetle yapan insanlar þakaya daha yatkýn insanlardýr.
Ýþini ciddi bir þekilde yapmakla, ciddiyeti insanlarýn tepesine düþen kalýn bir kalas haline getirmek arasýnda “ciddi” bir fark vardýr bence.
Öylesine karýþýk bir dönemden geçiyoruz ki “tabular” bizi boðuyor.
Soluk alamaz hale geliyoruz.
Vatan, millet, Atatürk, din, ýrk...
Sýkýlýyorum ben bazen bunlardan.
Ne olur vatanýmý sevmezsem?
Niye milletimi seveyim?
Atatürk’ün fikirlerinden hoþlanmýyorsam ne olacak?
Dinsiz olma hakkýmý niye kaptýrayým?
Irk sözünün eninde sonunda bir baskýya dönüþeceðini neden söyleyemeyeceðim?
Ciddiyetten öleceðiz hep beraber.
“Yoksa vatanýný sevmiyor musun” sorusu sanki bir bazuka mermisi.
Soruyu karnýna yiyen iki büklüm devriliyor.
Üstelik sadece vatanýný sevmekle kalmayacaksýn, bir de bunu “ciddiyetle” seveceksin.
Kaþlar çatýk, bakýþlar keskin, göðüs ilerde, karýn içerde, bir sopa gibi dik dur ve baðýr.
Vatanýmý seviyorum.
Sevdiðim hiçbir þeyi böyle her adalem ayrý ayrý kasýlarak sevmedim ben.
Þaka yapamadýðým þeyi de sevmem zaten.
Vatan hakkýnda þaka yapamazsam sevmem o vataný.
Bayrak hakkýnda þaka yapamýyorsam onu da sevmem.
Din hakkýnda þaka yapamýyorsam dini sevmem.
Türkler hakkýnda þaka yapamýyorsam Türkleri, Kürtler hakkýnda þaka yapamýyorsam Kürtleri sevmem.
Atatürk hakkýnda þaka yapamýyorsam onu da sevmem.
Ne oluyoruz Allah rýzasý için?
Bu ne biçim sevmek?
Ýnsan sevdiðiyle þakalaþýr.
Sevgisinin gerçekliðinden korkanlar saklanýr ciddiyetin arkasýna.
Gerçekten sevenler rahat olur biraz.
Güvenir kendisine.
Einstein yetmiþ yaþýnda niye dil çýkartarak resim çektirdi?
Sýkýldý bence insanlarýn ciddiyetinden.
Kendi iþini öylesine ciddiyetle ve mükemmel bir biçimde yapmýþtý ki ayrýca “ciddi” görünmeye de hiç ihtiyacý yoktu.
Her yerde vardýr bu ciddiyet ve kural meraklýlarý.
Ýkinci Dünya Savaþý sýrasýnda General Montgomery’nin düþman komutaný General Rommel’le yemek yediði duyulduðunda Ýngiliz Parlamentosu’nun “ciddi” üyeleri ayaklanmýþtý.
Churchill çýkmýþtý kürsüye.
- Ben, demiþti, Rommel için çok üzüldüm. Montgomery öyle cimridir ki zavallý Alman general aç kalkmýþtýr masadan.
Konu kahkahalar arasýnda kapanmýþtý.
Birbirine saygý duyan iki büyük komutan da savaþmaya devam etmiþler, Rommel’i yemeðe davet eden Montgomery onu savaþ alanýnda maðlup etmiþti.
Ýþini ciddiyetle yapmýþtý.
Ayrýca bir ciddiyet görüntüsüne ihtiyacý yoktu.
Bakýn çevrenize.
Çok sertse karþýnýzdaki, duruþu ve konuþuþu çok ciddiyse, tahammülsüzse, “sevdikleri” hakkýnda þaka yapamýyorsa, onun sevgisinden ve inancýndan kuþkuya düþebilirsiniz.
Bir insaný, bir fikri, bir dini, bir kavmi severseniz ona yakýn olursunuz ve yakýnlýðýn en büyük göstergelerinden biridir þakalaþmak.
Kasmayýn bu kadar kendinizi.
“Vatanýma, dinime, ýrkýma laf söyletmem ben,” diye ayaklanmayýn hemen.
Gerçek müminler bir Bektaþi fýkrasýna aðýz dolusu güler, korkmaz gülmekten, niye korksun gerçekten inanýyor ve seviyorsa?
Ben bunalýyorum bu kadar ciddiyetten.
Ve kuþkulanýyorum.
Niye bu kadar ciddisiniz?
Boþverin olmayýn.
Bugün de sevmeyiverin vatanýnýzý.
Bir gün de samimiyetle sitem ediverin tanrýnýza, içtenlikle “yapma be Allahým” dediðinizde çok mu kýzacak?
Belki de istediði bu samimiyettir, nereden biliyorsunuz?
Türklerin bin türlü tuhaflýðý vardýr, biz dalga geçmeyeceksek bunlarla kim geçecek?
Futbol sahasý büyüklüðünde bayraklar asmak size matrak gelmiyor mu?
Kürtlük, neden Kürtler için þakasý yapýlamayacak bir kutsallýða dönüþsün?
Nedir bu ciddiyet yahu?
Sýkýlmýyor musunuz bu kadar ciddiyetten?
Hem ben size bir þey söyleyeyim, bu kadar ciddi durur, bu kadar kendinizi kasarsanýz sonunda sýkýlýrsýnýz sevdiðinizden.
Tanrý bile þakacýdýr.
Alýyor insaný rengârenk boyuyor, sarýsý var, siyahý var, kýrmýzýsý, beyazý var.
Bir yeþili eksik.
Þaka deðil mi bu?
Bugün bayram, Einstein gibi dilinizi çýkartýn hayata.
“Ýzafiyet teorisini” de bayramdan sonra keþfedersiniz.