Alan Lezan'ın yazısını okuduğumda mutluluğun zirvesini yaşadığı duygusuna kapıldım.
Öyle olduğuna da inanıyorum.
Umutludur, öyle olduğu için de, mutludur.
Oysa ben mutluluk-mutsuzluk ikilemi arasında burcalanıp duruyorum.
Keşke her şey onun düşündüğü gibi kolay olsaydı.
O yaşadı mı, yaşamadı mı bilimiyorum, ama ben bir dönemi dolu dolu yaşadım.
Kolay ve zor olanın ne olduğunu biliyorum.
Bildiğim içinde onun kadar umutlu ve mutlu olamiyorum.
Elbette Kürdlerin kurtulacağı umudumu yitirenlerden değilim.
Ama şu an ki, olumlu-olumsuz koşulları önüme koyduğumda kısa sürede zafer türküleri söylemek için daha çok bedel ödenmesi gerektiğini görüyorum.
Ama buna rağmen zafer Alan gibi bu iş ya olacak, ya olacak diyenlerin olduğunu biliyorum.
Bir şey istenildimi, onun için bedel ödeme göze alındımı onu elde edersiniz.
Biliyoruz ki, Kürdler, hem bağımsızlık istiyor, hem de onu elde etmek için bedeli ne olursa olsun vermeyi göze almıştır.
Bu nedenle kazanacaklardır.
Kürdistan bir ülke, Kürdler bir millet.
Parçalanmış, bölüşülmüş, işgal altında ve milli egemenliği gasbedilmiştir.
Mevcut durumu Kürdler, hiçbir zaman kabullenmedi.
Bunu tersine çevirmek için bedeli ağır bir mücadele verdiler.
Bunu karşılığı devlet olarak tarih sahnesine ulaşmasalarda önemli mevzilere ulaştılar.
Güney parçasında “de fakto“ olarak devlet statükosuna sahipler.
Diğer parçalarda mücadele sürüyor.
Kuzey'de potansiyelin üzerine devletin olmuş Apocu çete oturmuş. Sistem ile danışıklı-döğüşlü Kürdleri 'Türkiye uluslaşması' içinde eritmek için ortaya koydukları planı adım adım uyguluyorlar.
Onlar gibi devletin subjektif yapıları olmazsada düşünce babında onlardan pek farklı olmayan birçok siyasal çevre daha var.
Kürdistanlıdırlar, ama Türkiye sevdalısıdırlar.
Kürd milletinin temel haklarını dilendirmeyi AİDS'ten kaçar gibi kaçarlarken.
Türk Hükümeti 'şunu, bunu yaparsa kendi çıkarınadır' eksenli siyasetin mimarıdırlar.
Şuna özelikle dikkat ederler.
Türk egemenlik sistem sahiplerinin işitmek istedikleri ne olabilir diye kara kara düşünürler.
Uykuları kaçsada düşmanı memnun edecek bir şeyler bulurlar.
Uyaran olursada kılıfları hazır.
Çok akılı politıkacılar olduklarını düşünürler.
Hele yüce devleti aliyelerin çıkar bekçisi bir Türkten övücü birkaç söz işitiklerinde buna inanırlar.
Kendilerini Türk egemenlik sistemin kapısına bağlamış gönüllü bekçiler olduğunun farkına bile varmazlar.
Aydın geçinenler ise mevcut ortamın havasına uygun kürek çekiyorlar. Bir başka tanımlama ile sistem ve ihanetin ortak değirmenine su taşıyorlar.
Kürdistan sorununun çözümünü engelemek için her ne kadar karşı çıkanlar olsada artık cin şişeden çıkmıştır.
Kürdler, zincirlerinden boşanmıştır.
Kaybedecekleri tek bir şeyleri yoktur. Ama koca bir dünya kazanma şansları ellerinin altındadır. Ona uzayıp yakalayacakları kesindir.
Düşman ve onunla çıkar ilişkisi olan güçler daha fazla Kürd milletinin mücadelesine karşı direnemezler.
Yeter ki, Kürdler, millet olmadan kaynaklı milli haklarını förmüle etsin, ona ulaşmanın araçlarını yaratsın, kullanacak uygun yol ve yöntem bulsun.
Koşullar her zamankinden daha olgundur.
Sömürgecilerimiz lime lime dökülüyor. Artık dikiş tuturacak yamalık yerleri kalmamıştır.
Yüzyılık inkar ve imha politıkası ile Kürdleri yönetemiyeceklerini anlamış bulunuyorlar.
Anlamıyan kimi Kürd çevreleridir. Kardeşlik edebiyatını nakaratlıyan onlardır.
Düşman da, bundan büyük fayda sağlıyor.
Olsa millet olmadan doğan hakların savunanı olsalar düşmanın ya Saddam gibi intihar edeceği, ya da Kürd millet haklarını kabul etmek zorunda kalacağını göremiyorlar.
Fakat bu olgun ortama rağmen saha da, Kürdistan'ın bağımsızlığını isteyen güçler örgütlü olarak yoklar.
Ama bunu savunan sayısı bilinmeyen yetişkin kadro ve taraftar kitle var. Dahası Kürdistan halkının istem ve talebi var.
Peki bunu ete-kemiğe büründürmek mümkün değil mi?
Elbette mümkün.
Bunun için birilerinin sahaya inmesi gerekir.
Programda, araçta, izlenecek yol ve yöntemde anlaşan, tekleşen bir ekibin öncülüğü şart.
Görünürde görünmeyen bu.
Çıkar mı dersiniz, elbette derim.
Zamanı bilemem, ama Kürd milleti mutlaka kendisini bağımsızlığa taşıyacak önderliğini ortaya çıkaracaktır.
Ama bu mevcut olan yapılar olmıyacaktır.
Onlar, miladını doldurmuştur.
Yeni bir ruh, yeni bir düşünce, yıpanmamış bir ekip işidir bu.
Süreç olumlu-olumsuzluklarla işliyor.
Her şeye rağmen bu yüzyıl Kürdlerin yüzyılı olacaktır.
Görev, Kürd'ün gündemine sokulan sömürgeci başkentleri adres gösteren sapık düşünceleri söküp atmaktır.
Kürdistan'ın bağımsızlık mücadelesini gündeme oturtmaktır.
Bu da haydi demekle olmuyor.
Düşünsel olarak buna ulaşmak, bunu pratiğe aktaracak bir araça sahip olmak ve hedefe varmak için kullanılacak yol ve yöntemi bulmak gerekiyor.
Buna hayatiyet kazandırmak için de; kadro ve para gerekiyor.
Kürdistan orda!
Kadro ve para nerde?
Bu iki olguyu bulan, sahaya inerse kazanan olur.