yine kivirmissin bana ne Necirvanin ne dedigi onu necirvancilara söyle madem bana sordun cevaplayayim büyük bir gaf islemistir

İhsan ŞENER/ 1 Kasım günü kardeşim Mehmet Cahit ŞENER´in katledişinin 15. Yıl dönümü vesilesiyle bir yazı yazmaya niyetlenmiştim. Yazmayı düşündüğüm noktalar bazı dostların Mehmet Cahit ŞENER hakkında daha önce kaleme almış oldukları yazılara cevap niteliğinde de olacaktı. Bu dostların başında Şükrü Hoca gelmekteydi. Her ne kadar Şükrü Hoca, Şener hakkında en çok yazı yazanların arasında ilk sırayı alsa da, ama; en cok ŞENER hakkında şaibeli durum yaratanlardan birisi olarak da yerini korudu, koruyor. Şükrü, ŞENER´i anlatmak adı altında ŞENER´le hesaplaşan nitelikte yazılar kaleme aldı, almaya devam ediyor. İşin aslına bakarsan esasında hep kendini anlatmaya çalıştı, çalışıyor. Gerçi o da bunu inkâr etmiyor; her fırsatta övünerek hesaplaştığını dile getiriyor. Bu anlatım bir eleştiri mahiyetinde değil daha çok “çamur at izi kalsin“ niteliğindedir. Biz bunları aşağıda tek tek ele alıp kamuoyunu bu konuda aydınlatmaya çalışacağız. Ama, gelin görün ki, biz tam bu noktaları aydınlatıp yerli yerine oturtmaya niyetlenirken, bir talihsizlik mi diyelim, Osman Öcalan`ın Şükrü`ye dönük açık bir mektubu internet ekranlarına yansıması beni bir an için de olsa neredeyse bu yaziyi şimdilik yazmaktan vazgeçirecekti. Bunu öncellikle bir şansızlık olarak algıladıysam da, sonra, bu iki şahıs arasında süren/sürmekte olan yazışmaları bende, önemli bazı olayların tartışılması gerektiği düşüncesine yol açtı. Bu da PKK bünyesinde hak ve hukuk olayıdır. Çünkü, gerek Osman´ın ve gerekse Şükrü´nün yazıları, özü itibariyla hak ve hukuk olaylarına ağırlık vermektedir. İkinci bir şey ise; Osman Öcalan´ın ikinci mektubunda çok iddiali bir duruşla karşımıza çıktığıdır. "Benim ulusal saflarda düşmanım yok dostum ve kardeşim var" demesidir. Osman Öcalan, bu konuda ne kadar dürüst ve sözünün eridir, izleyip göreceğiz. Ne var ki, Osman Öcalan´ın hareket ettiği zemin çürüktür. Osman Öcalan, dürüst olmaya niyetlenmişse, üstünde bulunduğu çürük ve ihanet zeminini deşifre etmelidir. Cünkü, Osman Öcalan, Şükrü Hoca´ya dönük kamuoyuna açık her iki mektubunda da halen A.Öcalan´ın ulusal bir çizgide durduğuna işaret etmektedir. Öcalan ailesinin artık ulusal bir siyaset kurumu işlevini gördüğünü yazmaktadır. Sakın ola ki bu "ulusal kurum"un özü derin devletin sözcülerinden Mehmet Ağar´ın " Yozgat´ı ve Kerkük´ü birleştireceğiz" vizyonun bir ayağı olmasın? Çünkü Öcalan ailesinin ne dün ne de bugün ulusal kurtuluş siyasetinde yer aldığı görülmemiştir. Aksine, basına da yansıdığı için süreci izleyen herkes hatırlar ki, Öcalanların ebeveyinleri oğullarından utanç duyan bir aile profilini çizdiler. Ama Osman Öcalan bu "aile" kavramında annesini, kardeşlerini soyutlayip, abisi A.Öcalan ve kendisini kastediyorsa, o zaman bu iki birey üzerinde durmak gerekiyor. Öncellikle Abdullah Öcalan´dan başlamak gerekir. Abdullah Öcalan´ın örgüt bünyesinde ve "ulusal" siyaset çizgisinde uygulaya geldiği icraatları siyasetle ilgilenenlerin çoğunluğu tarafından biliniyor. Bunun tarihini en güzel Avni Özgürel aydınlattı.Özgürel, Öcalan ile Ankara´daki İzmir Caddesi'nde bulunan MiT´e bağli Fikir Ajansı binasında sık sık karşlaştığını ve sonra Bekaa Vadisinde Öcalan´la yaptığı bir mülakkatta, Öcalan´ın da bunu teyit ettiğini söyledi. Daha sonra MİT emeklisi Mehmet Eymür´e Apo´nun MiT´le ilişkisi sorulduğunda, "teşkilatın ofisboyu olabilir“ şeklindeki cevap da hatırlanmalıdır. Bu karanlık tarihiyle Öcalan´ın nasıl bir ulusal imha politikası izlediği, PKK´ye dayattığı iç ve dış tasfiye yöntemleriyle izlemiş olduğu pratikle açıklanabilir. Bu konuda bir çok değerli Kürt aydını yazıp çizdi. Halen de yazılmaktadır. İmralı sürecinde izlediği çizginin nasıl bir ihanet çizgisi olduğu konusunda Selim Çürükkaya, Av: Medeni AYHAN´in, Av. Zeki Okçuoğlu´nun belgeler ve yazıları önemli bir yer oluşturmaktadır. Ve en önemlisi de kendisinin savunmaları ve basına verdiği beyanlar ortadadır. Herkes bu yazılanlara ulaşabilir. Biz burada bu çok yönlü konuları açmayacağız. Kürt sorunuyla ilgili kararlı düşünce ve tutumu yüzünden neredeyse ömrünün yarısını cezaevinde geçiren İsmail Beşikçi yi bile devlete ihbar eden bir kişinin zerre kadar dürüstlüğü kalmamıştır. Kaldı ki kaf dağının arkasındakiler bile artık bu ihanet çizgisinden haberdardir. Abdullah Öcalan´in ulusal bir çizgi izlemediği bilakis Kemalist lanetsi bir çizgide tarihsel misyonunu oynamak niyetinde olduğunu, olanak verilirse devlete her türlü hizmeti verdiğini/ vereceğini hergün beyan etmesine rağmen Osman nasıl oluyor da hala Kürt halkını aldatmaya çalışıp, abisinin suçlarını aklamaya çalışıyor. Eğer, bu konuda saf ve bilinçsiz değilse -ki değildir- o zaman gerçeklerin diliyle konuşmadığı gün gibi ortadadır. Ne var ki, bu ayan beyan gerçekler karşısında bile Osman Öcalan, abisi Abdullah Öcalan´ın içinde olduğu ihanet politikasına anlayış bekliyor; "...Abdullah Öcalan TC´nin elinde esirdir. Ağır yaptırımlar altında işlevsiz birakılmıştır." (!) demektedir. Ama, her ne hikmetse ne Osman ne de Abdullah bu anlayişi mesela en az Abdullah Öcalan kadar ihanete bulaşmamişsada Şahin Dönmez...ler için dile gitirmediler. Nitekim Şahin Dönmez...lerde en az Abdullah kadar PKK örgütünde sivrilmiş, "önder" konumundaydilar. Ama ne Kürt halki ne de PKK bu şahısların ihanetini asla af etmediler. Hal böyle iken, Osman Öcalan´ın, "...öcalan´larin kiymetini biliniz." demesi, bu halka karşı ikiyüzlülük etmek anlamina gelmiyor mu? HANGİ DEĞERLERE SAYGI GÖSTERİLMELİDİR? Osman Öcalan, "...halkın önderlerine saygi duyulmadan değerlere saygi gösterilmeyeceği bilinmelidir." diyor. İlk mektubunun, son paragrafında ise "...merak edenler konuyu etraflıca ele alarak araştırabilir. Hocanın haklı tarafı varsa payıma düşeni yapmaya hazırım." diye devam ediyor. Her seferinde iyi niyetli bir konuma gelebileceğinin izlenimini vermeye çalişan Osman Öcalan'ın, gerçekler karşısında ne kadar dürüst ve namuslu davranacağını zaman gösterecektir. Ama bizim için önemli olan Kuzey-Batı Kürdistan´da son otuz yılın ulusal kurtuluş mücadelesine damgasını vuran PKK halk hareketinin gerçek önderlerini ve bu önderlerin uğruna bedel ödediği şiarların, Abdullah Öcalan tarafindan nasıl ihanete uğratıldığı, bu soylu tarihin nasıl özünden boşaltıldığını göstermektir. Tartışmasız olarak şu bir gerçek ki, PKK'nin başlattığı halk hareketinin gerçek önderleri, sergilenen mücadelede emek harcayan ve bu uğurda canını feda edenlerdir. Bunların en başında da Haki, Mazlum, Hayri, Kemal gelmektedir. Bu hareketin ideolojik ve politik zeminine öz ve biçim veren bu değerli insanlardır. Bu değerli insanlardan Mazlum Doğan`ın Toplu Yazılar adlı yapıtının 64. sayfasında şöyle demektedir: "...Açıktır ki hareketimizin ulusal bağımsızlığı reddetmesi, bağlı kaldığı programı reddetmesi manasına gelecektir. Bu ise örgütsel varlığının inkarı demektir. Oysa ileride değinildiği gibi, PKK, Kürdistan´da ulusal bağımsızlığın sağlanması demokratik devrimin gerçekleştirilmesi ve sosyalizmin inşası gibi tarihi görevleri yerine getirmek için kurulmuş bir örgüttür, ve amacına ulaşıncaya kadar örgütsel varlığını koruyacaktır. Kısaca PKK´nin ulusal bağımsızlık ilkesinden vaz geçmesi olanaksızdır." Bu politik değerlendirmeler, bugün Abdullah Öcalan´ın eliyle ihanete uğramış ve bu değerlere sırt çevrilmekle kalınmamış, bu değerler toplum nezdinde anlamsızlaştırılmaya çalışılmıştır. Dolayısıyla bu iki kişi arasında bir kıyaslama yapılırsa Şükrü Gülmüş, bütün fodul, münafık, gammaz ve garez kişiliğine rağmen direnişçi, devrime emek veren ve devrimin cefasını çekenlerin arasında görülmelidir. Oysa, Osman Öcalan, devrimin sefasını yaşayan, kendini pazarlayan harami bir neferdir. Devrim değerlerini soyup, sömüren ve devrime en büyük darbeyi vuran/vurmaya çalışan kişiler arasında görülmelidir. (içinde bulunduğu konumu dürüst bir şekilde deşifre etmediği sürece Osman´ı böyle algılamak gerekir.) Bu bağlamda Osman Öcalan konusuna bir nokta koyup Şükrü Gülmüş e dönelim. Biz Şükrü nün en az, Şener hakkında söylediklerine sadık kalacağını düşündük, bunun için de hep bir gözlemci gibi bekledik. Ne var ki, Şükrü bu iyi niyetli bekleyişimizdeki gibi yapmadı ve çok kurnaz bir biçimde olayları çarpıtmaya yöneldi. Şükrü en az şu sözlerine bağlı kalabilirdi; '' Şu anda ne zaman birbirimizle çatıştık? Nedenleri neydi? Düşünüyorum. Kuşkusuz bunu kendi kendime sessizce çok düşündüm. Ama bu kez yüksek sesle, hem de yazılı olarak düşünmenin zamanıdır.Bunu ortaya koymanın tam da demidir.Ancak, ben onun anısına bir saygı olarak; zaman ve mekan içinde, düşündüklerimi, yanılgılarımı, nedenlerini ve hata ve suçlarımızı, onunkilerini de, benimkileri de ortaya koyacağım. Bu ona olduğu kadar kendime karşı da duyduğum özsaygısı gereğidir. Hemen şunu ilk başta kaydetmeli ve ilan etmeliyim ki; Yıllarca, en zor koşullarda, omuz omuza direndiğimiz bir zamanda, şartlar normalleşince; kedi/köpek gibi birbirimizle hırlaşırdık. Birbirimize hiçde haketmediğimiz sözler sarfederdik. Şu an, gelinen noktada; En çok karşı durduğum ama en çok saygı duyduğum arkadaşım Şener'dir. O, bana da, benim gibilerin bir çoğuna da fark attı. Bize düşen; ÖNÜMÜZÜ İLİKLEYİP SAYGI DURUŞUNA GEÇMEKTİR. '' insan olan birbirinden saygı duruşu değil, dürüst olmayı bekler. Mehmet Cahit ŞENER de bugün hayatta olsaydı, Şükrü arkadaşdan bunu beklerdi. Bunu sadece Şükrü'den değil, cezaevi gerçeğini yaşayan her namuslu insandan da beklerdi. Mehmet Cahit ŞENER'in, ta ayrılık dönemlerinde cezaevi kadrolarına dönük yazılarında da öne aldığı bir kıstası vardı: ''Gerçeklerin diliyle konuşmayan namusuzdur.'' Elbette bu sıralamada öncellik Mustafa Karasu'ya, Muzzafer Ayata'ya, Rıza Altun, Sakine Cansız gibilerine düşüyordu. Ama, onlar gerçekleri ve yanıldıklarını halen cini şişede muhafaza etmeye çalışmaktadırlar. Namuslu olmak, onlarca cezaevi direnişçilerine verdikleri sözlere sahip çıkmak, akıllarının ucundan bile geçmemektedir. Onlar, dünde bugün de militan, devrimci, halkçı bir politikanın yaratıcısı olamadılar. Bu çizgiyi yaratan Hayri, Mazlum ve Kemal'lerin gölgesinde kendilerine uğraş buldular. A.Gramsci nin söyledigi gibi: '' oysa, siyasetteki bir siyasetçi bir yaratıcıdır. Ne yoktan var eder, nede boş hayaller içinde kendine bir uğraş yaratır.'' Ne varki bizim bu eski ''dostlar'', bırakalım siyasetteki yaratıcılıklarını, yeni kuşağa referans olabilecek koskoca bir cezaevı direnişini bile, anlamsız bir biçime getirerek, tarihin tanıkları olarak, tarihi tahrif edip, tarihin ırzına geçtiler, geçmektedirler. Bilinçli ve gönüllü bir seçim de olmazsa, söz konusu kişilerden farklı olarak tarih, Şükrü Arkadaşı muhalif bir çizgiye getirdi. Ama, o da durduğu yerde dürüst davranmayıp, sarf ettiği dürüst olma gerekliliğini göstermeyerek tarihi küçük hesaplarıyla çarpıtmaya çalıştı/çalışıyor. Tarih yazma alanı, her ne kadar öznel bir duruma tekkabül ediyorsa bile, insan olmayı kendine prensip edinen birey, yaşananları olduğu gibi yazma zorunluluğu vardır. Bu bağlamda, Şükrü'nün tahrif ettiği olaylara bir bir, kendisinin yazdığı yazıları referans göstererek ele alalım. Şükrü Gülmüş, daha Batman'daki mücadeleden başlayarak, tarihsel tahrifatını yapıyor. Şükrü Gülmüş her ne kadar Batman'da mücadele içinde yer aldığını söylüyorsa da bu koca bir yalandır. Şükrü Batman'da ismi olan ama hiç bir zaman Batman örgütlülüğü içinde cismi bulunmayan bir kişiydi. Bunun benzeri durum bir kaç başka arkadaş içinde söylenebilinir. Mesela, Salahattin Çelik için de öyle... Hatta PKK geleneğinden olmayan ama böylesi bir durumu olan onlarca devrimci yurtsever insan vardı. KAWA'dan, TKP'den, Kurtuluş'tan DDKD'den vb. Bu arkadaşlar, her ne kadar Batman'lı olsalar bile okul ve iş vesilesiyle başka şehirlerde ikamet etmekte ve devrimci faaliyetlerini belki bu alanda yürütmekteydiler. Şükrü de hemen hemen ağırlıkta Mardin alanında devrimci faaliyetler içinde bulundu. O'nun Batman'a gelişi daha çok ailesiyle ve yanında bulunan küçük bir kardeşiyle annesini ziyaret niteliğini taşıyordu. Ama, Şükrü'nün kardeşi Alaattin Gülmüş, (daha sonra Urfa Cezaevinde uğradığı ağır işkencelerle şehit oldu.) Batman faaliyetlerinde emeği geçen insanlar arasında yeri her zaman saygıyla anılmalıdır. Ama, Şükrü için bu durumu diyemeyiz, çünkü Şükrü nün böylesi bir tarihinin olmadığını Batmanlı eski devrimci ve yurtseverlerin hepsi bilir. Şükrü Batman'ın tarihini anlatırken, anlatış tarzında bile kulaktan dolma bilgiler olduğunu Batman'lı bütün eski devrimciler teslim eder. Garibim, almış olduğu eğitim tarzıyla, Batman, Tarihini nerdeyse kendisi ve Mazlum Doğan arkadaşla başlatacaktır. Oysa, Mazlum Arkadaş, Batman'a gelmeden önce, geniş bir kitleyi kapsayan ve kendilerine Kürdistan'lı Devrimciler diye hitap eden bir grup arkadaş çok çok önceleri Batman Devrimci Halk Kültür derneğinin bünyesinde örgütlenmişlerdi. kaldı ki, Mazlum Arkadaş çok daha sonraları gelip bu grupla tanıştı. Bu 1976 yılıdır. Bu yıl öncesi ve hatta sonrası Şükrü arkadaş örgütsel faaliyet alanında kesinlikle görülmemiştir. Şayet bu yılda Şükrü'nün Batman'a gelmişliği olsa bile, büyük bir olasılıkla okul mezuniyetine denk gelen bir kaç günle sınırlı olabilir.Yoksa, kendisinin uydurduğu gibi bu yıllarda ne eğitim gruplarında bir rolü olmuştur nede uydurduğu ’'Batman'da en ciddi ilk siyasal toplantı; site havuzunun arka ormanlarında yapılanıdır. Mahsum Korkmaz, siyasal şiddeti savunmakla dikkatleri üzerine çeker.'' yer almıştır. Üstelik, böylesi bir toplantının olmuş olması bile kuşkuludur. Bir kere devrimcilerin uğradığı heryerde, hergün ciddi tartışmalar vardı. Üstelik bu dönemin en ciddi tartışma konusu Kürdistan'ın sömürgecilik statüsü kavramları ve ayrı örgütlenme sorunlarıydı. Her ne kadar devrim kapsamında yer alan siyasal şiddet kavramları tartışılıyor olunsa bile bu böyle Şükrü'nün ifade tarzındaki gibi 'ilk ve ciddi siyasal tartışma...' değildi. Bu yönlü ayrıntılı bilgiler M.C.ŞENER'in anısına kaleme alınan eserde ele alacaktır. Şükrü'nün, kendisini, “Mazlum Doğan'ın Batman'da ilk ilişki kurduğu 4 kişiden biri olarak“ saymasını çocuksu bir yalan olarak görüyor olsak bile, M.C.Şener'in tarihi hakkında hiç bir bilgiye sahip değilken ve bu bilgiler konusunda aydınlanmak için kimseye danışmadan, çarpık düşünceler ortaya atmasına elbette cevap hakkımız doğuyor. Şükrü'nün Batman Çalışmaları konusunda diğer bir çarpıtması ise şöyle: Şükrü yazılarında şöyle diyor; '' Bu aralarda Mehmet Şener, daha yeni yetme bir delikanlıdır. İkinci, üçüncü eğitim gruplarına giremeyecek kadar küçüktür...'' Yani, Mazlum Doğan, Batman'a geldiğinde Şener'in çocuk olduğunu, eğitimlere giremeyecek kadar küçük olduğunu söylüyor. Mazlum'un Batman'a geldiği tarih 1976 güz mevsimiydi. Bir kere Şener, ilerici ve devrimci faaliyetlerinden dolayı, Mersin Öğretmen Okulunda faşistlerin saldırılarına maruz kalıp, okuldan sürgün edilmiş, sürgüne gittiği Elazığ yolculuğundan kaçıp, Batman'da firarda yaşıyordu, 1976 yıllında. Bu firari durumu bir kaç ay sürdü. Bu durumdan hemen sonra, Şener, bu yılda Doğuş isimli gazeteyi, ben sahipliğini yaparak, dört sayı çıkardı. Gerek kendisinin ve gerekse Ahmet Kurt'un şiir ve yazılarından dolayı, gazetemiz Doğuş daha ilk sayısında toplatıldı, dörd'üncü sayısından sonra da kapatıldığı gerçeği var ortada. Şunu hatırlatmaya gerek vardır; Her ne kadar Şükrü, 1976 yıllında Halk Kültür Derneği'ni Batman'ın tek derneği olarak tanıtsa da bunun fazla gerçek payı yoktur. 1974 Yıllında kurulan Halk Kültür Derneği, bünyesinden olan bir grup liseli devrimci, Maraş Dondurma Salonu'nun bulunduğu pasajın üçüncü kattında, Lis-Der diye 1975'in sonunda bir dernek kurdu. Bu derneğin kurucuları arasında halen hayatta olan insanlar var; Nuri İnanç bunlardan birisidir. Bu dernek daha sonra kira sorunlarından dolayı, Halk Kültür Derneğinin bir odasına taşındı. Üstelik, 1976 yıllının sonlarında İGD kuruluş çalışmaları başlamış, kısa bir süre sonra TKP Kürdistan'daki ilk derneğini Batman'da İGD adı altında açmıştı. Bu arada Şükrü'nün unuttuğu TÖBDER'i saymıyoruz. Bu belirlemeden sonra Şener'in Batman'da ki Bağımsız Kürdistanlı Devrimcilerle ilişkisine bir vurgu yapalım: Şener'in, kendilerine Bağımsız Kürdistan'lı Devrimciler diyen grupla ilişkileri 1976 da değil, 1975 de gelişti. Ama, bu ilişki pasif düzeydeydi. Bu grubun Lis-Der çalışması kurucuları arasında yer almamış olsa bile bu grupla ilişkilerini 1975 de kurdu. Bu çalışmanın kurucuları arasında her ne kadar Habib Kılıç arkadaş olsa bile, bu çalışmaların içinde Şükrü'nün yer almadığı bir gerçektir. Lis-Der'in kurucuları arasında Nuri İnanç, Süleyman Talay, Faruk Altun, Veysi Güzel, Mahmut Tanrıkulu, Mehmet Tekin gibi arkadaşlar vardı. Şener'in, kendilerine Kürdistan Devrimcileri diyen grupla siyasal arkadaşlığını 1976 yıllında geliştirdiği bir gerçektir. Ama, bu arkadaşlığını geliştirdiği zaman Şükrü'nün bahsettiği gibi eğitim çalışmalarına giremeyecek kadar küçük değil, bilakis birikimli bir seçim olarak, ilk kararını verdiği andan itibaren çevre edinme faaliyetlerine aktif olarak katılan birisidir. Şükrü, tarihi tahrif etmeye şöyle devam ediyor; “Mehmet Şener'in öne çıkması ve kadro adayı çalışmalarına alınması daha sonraki dönemlere takabül etse de; Şükrü (!), Habip ve Nesim'in tayin yerlerine gitmeleri ve Mazlum'un artık Mehmet Şah Gündüz'lerde kalmalarının imkansızlaşması neticesinde (!) Şener'lerde kalmayla başlar.'' Bir kere bu dönem Mazlum için kadro yetiştirme dönemi değil, daha çok devrimci ve ilerici grupların gittiği derneklerde arkadaş ve çevre edinme sürecidir. Kadro çalışmaları başladığında Şener çoktan tavrını Mazlum Doğan'dan yana koymuş, grup oluşumunda aktif olarak yer almıştı. Kaldı ki; Mazlum Doğan geldiğinde Şükrü Batman'da değildi. Üstelik, Mazlum, Batman'a geldiğinde ilk ilişkisi kesinlikle Şükrü'yle değil başka bir arkadaşla geliştirmektedir. Ama, gariptir üstelik bu gariplik Şükrü'nün yalancılığını bize daha net göstermektedir: şöyleki; Mazlum için bir ilişki, kurmayı tasarladığı örgüt yapısı için bir tuğla demekti. Onun için elline geçen her ilişkiyi bir an önce kendine bağlatmak için en usta bir şekilde değerlendirirdi. Büyük bir olasılıkla Şükrü'den (!) icazet alacak durumda değildi. Üstelik , Mazlum'un, Mehmet Şah Gündüz'lerde kalmasının imkansızlaşmış bir durum da olması, hiçbir zaman söz konusu olmamıştır. Bu da Şükrü'nün uyduruk hikayesinin bir parçasıdır. M.Şah Gündüz her zaman devrimcileri evinde barındıran sayılı şahıslardan bir tanesiydi. Aile olarak bu tavırlarını her zaman da sürdürdüler. Dolayısıyla, Şükrü'nün söyledikleri akıl kârı değildir. Üstelik; Şükrü'nün bu yılları anma tarzında bile, hep kendini “ilk“lerde göstermesi, kariyerist duygularda ne kadar hırslı olduğuna beyandır. Öyle görünüyor ki, daha bu yıllarda içinde büyüttüğü hep “ilk“lerde görünme/olma hırsı var. Zaten bundan olacak ki; daha sonra cezaevindeki tutukluluk yıllarında, Mazlum, Hayri, Kemal şehit düştükten sonra, tutukluların oylamasıyla göreve getirilen cezaevi yönetimine karşı bir küskünlük içine girerek olumsuz tutumunu sürdürür. Ta bu yıllarda, Şener'le kıyasıya bir hesap içine girdiğini görüyoruz. Bu kendi yazılarının bütününde de ortaya çıkıyor. Ama; Şükrü'nün yazılarının bütünlüğünde bir şey ısrarla gizleniyor: Seçimle oluşan Cezaevi Örgütü, sanki 40'ın üzerinde arkadaşın katılımıyla yapılmamış da, Şener ve birkaç arkadaşın dayatmasıyla oluşan bir cezaevi örgütü var, bağlamında belirginleştirilen vurgulamalar yazmıştır. Ama, ne hikmetse, Şener sağken hiç bir şeyi dobra dobra kaleme almayan Şükrü, imralı hadisesinden sonra , “Şener'i anma“ adı altında Şener'e olan kinini ''şaibeli'' durumlar yaratmakla gidertmiştir. Ve halen de bu durumuna arasıra devam etmektedir. Bu sinsi tavırlarını neden halen fiziksel olarak kendisini cevaplayamayacak insan'a karşı kullanıyor? Yoksa, O'da, Apo gibi yalan üzerine kendini tatmin mi ediyor? Yakın zaman da Şükrü'nün Şener hakkında ortaya attığı yalan: Şükrü, örneğin bu yakın zamanda da kaleme aldığı ’'Mardin'de PKK örgütlenmesi ve KUK çatışması....'' adlı yazısında M.Cahit Şener'in cezaevinde PKK ve KUK çatışması sırasında yakalanan KUK'çulara bu sefer cezaevinde M.C. Şener dayak attırıyordu, üstelik bütün bunların Mazlum Doğan'ın gözleminde olduğunu, kendisinin de bu durum karşısında tavır takınıp, Şener'i kollundan tutup, Hayri Arkadaş'ın yanına götürdüğünü yazmıştı. Oysa, cezaevini yaşayıp M.C.Şener'i tanıyan hiç bir KUK'cu devrimci yurtsever'in kaleminden bunu teyit edemeyeceğini kendisi de biliyor. M.C.Şener'i cahil, sorumsuz, kindar biri gibi yansıtma Apo'nun çok kullandığı bayat yalanlardır. Kendisinde var olan kusurları ve garazlıkları başkasında varmış gibi gösterip, kendini bir savunma sistemi içine alarak, başkasına karşı yalan atmak Apo'da önderlik marifeti, Şükrü'de ise -kendi deyimiyle- pokeri güzel kullanma marifeti olarak algılanan davranışların, şizofrenik ruh hastalıklarının analizine temel konu olduğunu hatırlatmaya gerek bile yoktur. Gerçi Şükrü istemiyerek de olsa, kimi zaman bu hastalıklı yanlarına bazı yazılarında değiniyor. Okuduğum bir yazısında şöyle yazdığını anımsıyorum: '...biz cezaevini yaşayanlar ruhen sağlıklı değiliz'. Şükrü, bu durumu genelleştiriyorsa, bu O'nun sorunudur. Ama o 'biz' kelimesinin içinde, M.C.Şener'in bulunmadığı gerçeği, M.C.Şener'in arkasında bıraktığı pratiğinde görülebilinir. Cezaevin'de ne Şükrü, ne bir tek KUK'çu, ne de her hangi bir başka devrimci yurtsever hareketin elamanı çıkıp da M.C.Şener, bizi cezaevinde dövdürttü diye bir iddia ileri süremez ve referans gösterilenin ağızından olayı teyit ettiremez. Bunun böyle olmadığını iddia ediyorsa Şükrü, o zaman iddialarını, referans gösterdiği insanların ağzından teyit ettirmek, onun kendini temize çıkarma borcudur. Hatta onun namus borcudur. Çünkü, doğruyu konuşmak, özlenen namuslu insanlığın temel prensibidir. Mehmet Şener'in geçmiş pratiği, onun gerçek tarihidir: M.C.Şener sadece cezaevinde değil örneğin Kürdistan'ın her tarafında solcu Kürt ve Türk fraksiyonlar arasında ölüm olaylarının kol gezdiği ortamlarda bile Batman'da bulunduğu süre zarfında bir tek devrimci, yurtsever için ölüm kararını çıkartmadığı, Batman'ın pratiğiyle gözler önündedir. Mesela, cezaevinde çocuğu bulunan kimi aileler tarafından Mehmet Girgin'in itirafçı konumu vesile yapılarak, Mehmet Girgin'in annesi tecrite alındığında , M.C Şener, annem Saliha Şener aracılığıyla bu tutumun yanlış olduğunu, Mehmet Girgin'in annesiyle dolaşılması gerektiğine ikna eden birçok insanlık örneğini söyleyebilirim. Hatta, Şener'in ayrılık sırasında, Saliha annemin; Şener'e ’'eger, senin kılına bir zarar verseler , Apo'nun kardeşlerini Adana'da öldürtmezsem bana Saliha demesinler. Benim, ellim Şam'a ulaşmaz. Ama, Adana'ya, Urfa'ya ulaşır...'' demiştir. Bir anne'nin bu doğal tepkisine karşın Şener, asla böyle bir tavır içine girilmemesi konusunda Annem'den söz almıştır. Düşen insan'a, ihanet içinde bile olan şahsiyetin ailesine darbe vurmak onun harcı değildi. Kendisine ’'Ben Apo'nun yanlışlıklarının da militanıyım.'' diyen Karasu gibi kişiler dışında, Şener'i tanıyan herkes, Şener'in bu insani özelliklerini teslim eder. Oysa, hepimiz biliyoruz ki, gerek Apo'nun görev alanı içinde olsun ve gerekse Şükrü'nün de görev alanı olan Mardin bölgesinde olsun oluk oluk yurtsever kanı akmıştır. Ne hikmetse ne Apo'nun ne de Şükrü'nün bu konularda hiç bir duyarlılığına tanık olmadık. Zira, Şükrü cezaevinden çıktıktan sonra, Apo'ya ulaşmanın hasretini bir an önce gidermek için en büyük engel olarak Şener'in Bekaa'daki savcılık rolüne alaylı olarak atıfta bulunuyorsa bile, bu dönemin tanıkları bizzat Şükrü'nün sitesinde M.C.Şener'in müdahalesi olmazsaydı, bugün hayatta değildik diye yazılar bile yazdılar. Evet Şener halkının savcılık rolünü üstlendi, PKK'nin tepesine çok sinsice sızan, işgal eden suçluyu deşifre etmek için bütün çabasını sergiledi. Ama Şener'i bu mücadelesinde yanlız bırakanlar utansınlar. Üstelik Şener mücadele alanlarını da terk etmedi. Halkına ve bu yol da şehit düşen devrimcilerin anısına bağlılığını ve sorumluluğunu da en yiğit bir şekilde sergiledi. Her ne kadar M.C.Şener'in bu tutumu Apo tarafından reformist, rehabilitasyoncu bir kişilik diye örgüt içinde propaganda olarak işlendiyse bile, bu tarihe farklı yazıldı ve bu süreç halen de devam etmektedir.Dolayısıyla, PKK içindeki art niyetli kişiler, Şener'i her zaman kendilerine bir rakip olarak görmüşler ve Şener konusunda doğruyu konuşmak işlerine gelmemiştir. Şükrü de bunlardan bir tanesidir. Her şeye rağmen tarihin yargısını tarihe bırakmışız. Tarih, nasıl Apo'nun, misyonunu gün be gün, daha iyi deşifre ediyorsa, Şükrü'nün yalancı şahitliği de herkes tarafından suratına söylenmektedir, söylenecektir. Tarihi, tarihin namuslu tanıklarına bırakıyoruz. Tarihin canlı tanıkları; 1 Nolu Cezaevi'nde yaşayan en önemli tanık, KUK'çu olarak koğuş sorumluluğu yapan Bubê Eser adındaki yurtsever bir insandır. Bu yurtsever insana bir saldırı düzenlenme olayı var ve bu saldırı komutunu verenin de kim olduğunu merak edenler, bu yurtsever insan'a sorabilirler. Bu tür olayların bir başka tanığı DDKD'nin ilk genel başkanı olan Paşa Uzun'dur ve ona da sorulabilinir. Bu tür küstahça olayların tertipçileri arasında Şener'in mi, yoksa Şükrü'nün mü yer aldığı o zaman daha net görülecektir. Kaldı ki, Şükrü'nün isim verdiği KUK'çu yurtsever olan Nuri Özer'e, dayak atılmadığı da bir gerçek. Merak edenler bunu kendisinden de öğrenebilirler. Şükrü'nün yakın zamandaki yalanına bir nokta koyup konumuza devam edelim: Ne varki, Şükrü yer yer Şener konusunda, vicdani sorgulamasına yenik düşerek(!), onun hakkında ortaya attığı yalanları kimi zaman itiraf etmek zorunda kalıyor. Mesela; ’'Bu anlamıyla en büyük haksızlığı, Kör Saliha anaya, onun oğlu -aynı mahalle ve çocukluk arkadaşım (!)- Mehmet Cahit'e yaptım. Duygularımla hareket edip, onlar için tespiti mümkün olmayan belirlemelerde bulundum. ...'' diyor. Ne var ki, hiç bir belirlemesinde tutarlılık göstermeyen Şükrü, bu konuda da dürüst davranmamaktadır. En azında sözünün eri olamamaktadır. Çünkü, Şükrü'nün M.C.Şener'e ilişkin yazdığı, gerek 'AHMET ŞENER İÇİN' başlıklı yazıda olsun, gerek 'Şener'in Kısa Öz yaşam Öyküsü' ve 'Batman yürekli Şener' yazılarında olsun, çok hesaplı ama vefasızca yapılan çarpıtmalara tanık olmaktayız. Bu taktiği gerek Apo ve gerek onun şurekası yıllarca yaptılar. Hatta Şükrü de bu şureka içinde yer alarak geçmişte Apo'nun düzenlediği ’'Zindan Konferansına'' önemli referans 'kaynağı' da oldu. Ama; Şükrü'nün bu tavrını halen sürdürmesine anlam veremiyoruz. Şükrü, '' Gelelim birliktenlik anlarımızdaki olumsuzluklara. Gerek onun, gerek benim içine girdiğimiz durumlara..'' diyerek, bizim için de önem arz eden iftiraların asıl kaynağının büyük bir olasılıkla kimler olduğunun deşifre edilmesine yardımcı olacaktır. Şükrü, Mazlum, Hayri, Kemal arkadaşların yaşamlarını yitirmelerini bahane göstererek şu tesbitte bulunmaktadır: ''...Biz -diyor Şükrü- hepimiz onların yönetim ve idaresi içinde çok uyumlu bir şekilde görev ve sorumluluklar aldık. Ama, ne zaman ki onlar çekildi aramızdan, o zaman bir liderlik yarışı başladı. Açık ve net söylenmese de, asıl neden buydu.'' Belkide bu tespit Şükrü ve benzerlerinin içsel ihtiraslarıyla bütünleştiğinden doğru olduğu söylenebilir. Çünkü, söz konusu arkadaşların şahadetlerinden sonra ağırlıkta bir grup Urfa'lı arkadaş başlarında Fuat Çavgun'u temsilci göstererek dışardan, Merkez'den gelen bir kararla Cezaevi yönetiminin kendilerine verildiğini Cezaevine dayatmışlardı. Doğal olarak böylesi bir karara ilk karşı gelenlerin başında Mehmet Cahit Şener'de bulunmaktaydı. Bu kararın saçmalığına işaret eden arkadaşlar, dışardan gelen böylesi bir pusula varsa kendilerine de gösterilmesi gerektiğini söylüyorlardı. Ama, tüm olasılıklara rağmen cezaevi yönetimi dıştan gelen dayatmalarla değil, bizzat cezaevinin kendi devrimci demokrasi insiyatifiyle seçilmesi gerektiği ortaya koyulmuştu. Bunun için cezaevi direnişci kadrolarından oluşacak delegeler yoluyla yeni cezaevi yönetim komitesinin kurulmasına karar verildi. Dana'nın kuyruğu işte o zaman bıçak altına yatırıldı. 40 delege arkadaşın katılımıyla seçilen yeni yönetime ne Şükrü ne de Fuat Çavgun giremedi. Bu seçim onlar için dana'nın kuyruğunun kopulduğu an olarak hafızalarına oturdu. Her ne kadar seçimle seçilen komite Şükrü'nün kaleminde ''...Ve asıl çatışmam...onun uyduruk cezaevi örgütüyle oldu.'' diye geçse bile, 40 arkadaşın katılımıyla seçilen komite, bu andan itibaren hem Şükrü'nün hem Fuat'ın hem de bunlarla hareket eden diğer şahsiyetlerin hedefi durumuna geldi. Bu yalın durum bile, kimin bir liderlik yarışında olduğunu rahatlıkla ortaya koymaktadır. Bu bağlamda M.C Şener'i tanıyanlar çok iyi bilir M.C Şener ne dışarda ne de cezaevinde hiç bir zaman kariyer özelliğini, kişisel ihtiras ve emellerine bulaştırmadı, militan devrimci direnişçiliği ve örgütçülüğü konusunda, kendinisini siyaset sanatında yetkin bir özellikte yoğurmuş olsa bile, bu üstün yanlarını hiç bir zaman bireysel çıkarları için kullanmadı, her zaman kolektif yönetim ve paylaşım sanatına öncelik verdi ve bu davanın savunucusu olduğunu her yerde gösterdi. O'nu tanıyanlar,O'nun bu hakkını teslim edecektir. Zira, Fuat Çavgun, abdulcanbaz Öcalan ajanından gelen bir pusulada, cezaevi idaresinin yönetimine kendisinin atandığını grubuyla birlikte dayattığında M.C. Şener, böyle bir saçmalığın kabullenilmeyeceğini en çok savunanların arasında yer almıştı ve hemen cezaevindeki önder kadroların katılımıyla bir seçim yapılmasını gündeme atmıştı. Devrimci demokrasinin ihlal edilmesine açık kapı bırakılmaması gerektiği konusunda Şener'in bir diğer önemli çıkışı, PKK 4.Ulusal Kongresinde dile getirilmiştir. Şener, demokrasiyi, PKK'nın 4. Ulusal Kongresi'nde Apo canbazına rağmen, yiğitçe savundu ; Abdulcanbaz'ın PKK'ye dayatmış olduğu stratejik önderliğin bireysel despotizmini açıkça red etti. Şener'in bu kongrede ülke-içi kolektif yönetim kadrosunun belirleyici özellik taşıması gerektiğini savunduğu ve bunu ideolojik ve politik ikna yoluyla kongreye kabul ettirdiği devrimci-demokratik kamuoyunca bilinmektedir. Mehmet Şener; Acı da olsun, sevinç de olsun, kolektif sorumluluk anlayışından hiç bir zaman geri durmadı. Tek başına karar verme zorunda olduğu zaman bile her zaman kolektif sorumlulukla hareket etti. Sorumluluk alanı ağırlıkla Batman ve cezaevi alanı olduğundan, onun bu yönünü Batman ve cezaevi mücadelesinin içinde olan, her dürüst arkadaşı teslim eder. Bunun dışındakiler, Batman mücadelesinin içinde fazla emeği olmayan, mücadelenin ortaya çıkardığı çıkarcı, haramzadelerdir. Batman'ın direnişci militanlarının emeğine kan doğrayanlardır. Artı; Cezaevi kadroları için söyleyeceklerimiz ise, Karasu, Sakine, Ayata, Rıza Altun ve benzeri kişilerin durumu bütün kamuoyunca bilinmektedir. Devrimci direnişçi siyasetçiliğin basiretini gösteremeyen, 30 yıllık PKK direnişçiliğinin emeğine, onuruna kan doğrayıp, yoldaş kanı üstünde kendine zavallıca yer bulanlardan dürüstlük beklemek, yaşanan bütün gerçekler karşısında biraz saflık olur. Ama, onurunu, dürüstlüğünü çiğnetmeyen her yiğidin dilinde M.C Şener'in, gerçek bir halk militanı olduğu teslim edilecektir. Bu berilemelerden sonra şunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Seçim yoluyla yönetime getirilen cezaevi örgütünde M.C Şener'de bulunmaktaydı. Dolayısıyla M.C. Şener'in hem kendilerinden genç olması hem de ideolojik ve politik olarak daha yetkin olması, kolektif bir katılımla tasfiye edilen Apocu icazetli grubun hedefi durumuna gelmişti. İşte bu hercü.mercin içinde Şener hakkında bu grup tarafından, şaibeli bir dedikodu geliştirilmeye çalışılmıştı. Bunlardan bir tanesi Necmettin Büyükkaya'nın şehit düştüğü olaya ilişkindir. Bilindiği gibi Necmettin Büyükkaya ve Şener, diğer bazı arkadaşlarıyla birlikte zorla koğuşlarından alınıp sinema salonuna işkenceye götürülmüşlerdir. Bu işkence esnasında aldığı bir yara nedeniyle Necmettin'in durumu ağırlaşmış ve şehid düşmüştür. Aynı işkencede Şener de ağır yaralanmıştır. Sözde Şener, hem Necmettin'in şehadeti hem de ağır yaralarının etkisiyle bu esnada teslimiyet içine girerek hem tek tip elbise giymiş hem de istiklal marşı okumuştur. Bu asılsız iddiayı kim söyledi, kim gözüyle gördü? Bugüne dek bunun bir şahidi bile bulunmuş değildir. Bu iddiaları ortaya atanlar, ’'birileri bana böyle söyledi, falanca grup bana anlattı'' diyerekten Şener'i zan altında tutmaya çalıştılar. Oysa, söz konusu gruplara söylendiğinde ise, '...bizzat Şener'in arkadaşları bize söyledi.' denmekteydi. Bizce de bu yaygaraları ve dedikoduları ortaya atanlar Şener'in ''arkadaşlarıydı''. Geldiğimiz zaman kesitinde eldeki bütün veriler gözönüne alındığında, büyük bir olasılıkla bu ''arkadaşların' Fuat Çavgun ve Şükrü Gülmüş olduğu anlaşılacaktır. Bu olasılığı, kendilerinin ve cezaevi kadrolarının önceleri yazılan yazılarından göstereceğiz. Şöyle ki; yakın bir tarihte Şükrü Gülmüş'ün editörlüğünü yaptığı nasname inter-net sitesinde Şükrü'nün Fuat Çavgun'la bir söyleşi vardı. Bu röportajda deniliyor ki: '' Şükrü: Şener'in o dönemde sana yansıyan ne tür olumsuzlukları vardı? Fuat: Anlamadım. Şükrü: Şener spor salonunda elbise giydi ve istiklal marşı okudu mu? Buna nasıl ikna oldun. Fuat: ikna olunmayacak bir durum yok. Elbise giyiyor ve istiklal marşı okuyor. Orda elliyi aşkın tutsak var. ( ! ne hikmetse bu elliyi aşkın tutsağın içinde birileri Allah için kendi gözleriyle şahitlik yapmadı. B.N) Biz de sorduk sorguladık '35'de okumuşsam bile farkına varmadım.' diyor. Olacak iş mi bu? (!) Bu bir sözcük değil ki?Koskoca marş hem de istiklal marşı. Necmettin Büyükkaya ortada bence o okumadı ve Şener'in bazı durumlarını biliyordu. Onun için öldürdüler. (!) Partizancılarda bana söyledi. Şükrü: Yani inanmadın? Fuat: olur mu hoca? Şükrü: Peki sen inandın mı? Fuat: kendini kaybeden askere, subaya küfür eder...niye onu yapmadı... Şükrü: ne düşündün o ültimatomu yazarken, gerçekten örgüte darbe mi yapmak istedin? Fuat:....ben şuna inandım cezaevi iç örgütü kötü niyetli kişilerin elline geçiyor.(!) Bunu uyarmak benim görevim.'' Her ne kadar Fuat bunun kendisine Partizancıların söylediğini söylese de asıl bu yalanı partizancılara yansıtan büyük bir olasılıkla kendisi ve kendisiyle hareket eden ve ona yakın olan kişilerdir. Çünkü, seçimle cezaevi yönetimine alınmayanlar bunu içine sindiremeyip, o dönemden kalan garazlıklarını o zaman da ve halen de sürdürmektedirler. Olaya bizzat tanık olan şahitlerin yazılı açıklamalarına rağmen, öznel yargılarını kendilerine gurur yapan bu şahsiyetler utanmazca yalanlarına hergün yeni bir çeşitlilik eklemektedirler. Biz bunları da aşağıda tek tek ele alacağız. Bu yalanı ilk kez yazılı basına taşıyan Partizancılar oldu. Yeni Demokrasi adlı dergide dile getirdiler. O sıralar Mehmet Can Yüce, 12 Eylül Sömürgeci Faşist Rejimine Karşı DİYARBAKIR ZİNDAN DİRENİŞİ adlı yapıtın 202. sayfasında onlara cevap verdi. Bu cevapta şöyle deniyordu: ''...24. koğuşta bulunan Mehmet Şener'in, 35. koğuşa, baskılara dayanamayıp TTE giyerek geldiğini yazan Y.Demokrasi, devamla şöyle diyor. Birlikte okuyoruz: ’35. koğuştaki kendi arkadaşlarını da tek tip elbise giymeye ikna etti. Elimizdeki en büyük silahımız olan tek tip elbise giymeme silahını idarenin eline vermiş oldu. Cezaevinin büyük bir kitlesini PKK kitlesi oluşturduğundan diğer azınlıktaki gruplarda tek tip giyme zorun da kaldılar. ’ (abç) . (Y. Demokrasi, 7. sayı. 58. sayfa) “Yeni demokrasi yazarı, yaşanan gerçekliği kabaca çarpıtıyor. 35. koguşta olup bitenleri bilmesi mümkün değildir. Çünkü o dönemde 35'de tek bir Partizancı dahi yoktur. Diğer gruplardan da öyle. Tek bir DY'li arkadaş vardı. O da ölüm orucu direnişinde şehit oldu. TTE giyme tartışmalarında Orhan KESKiN'in de (Devrimci Yol'dan) görüşü alındı. Gelinen aşamada belli amaçlar uğruna giyilebileceği görüşünü savunuyordu. Yani bu konuda aramızda bir görüş ayrılığı yoktu. Yeni Demokrasi yazarı 35'de olup bitenleri yaşamadığına göre, nereden öğrendi?...'' Can Yüce'nin kıtabına ara verip, burada bir parantez açalım: Bence bu tür dedikoduların kaynağı şimdi az çok anlaşılıyor. Şükrü ve Fuat Çavgun'un halen olayı Şener'e yüklemeleri boşuna değil. Fuat'ın olayı kendisine bizzat Partizancıların söylediğini söylerken 35'de bir tek Partizancı'nın mevcut olmadığını bilmiyor mu? Bilmiyorsa demek kendisi 35'de bulunmamaktaydı. Şayet 35'de bulunmuş olsaydı, bunu bilirdi. Dolayısıyla yoldaşını karalayanlara tavır alırdı. En az insani bir tavırla şöyle derdi; ''35'de bulunmadığınıza göre bu yalanı nasıl çıkarıyorsunuz. Ben 35'deydim Şener'in elbise giyip de 35. koğuşa geldiği doğru değil.'' Şayet Fuat o sıralar 35. koğuşta bulunuyorsa ve Şener tek tip elbise giyip, 35. koğuşa gelmişse herkesin buna şahit olması gerekirdi. Eğer bu olaya tanık olunduysa neden kimse dobra dobra çıkıpta ben Şener'in elbise giyip 35. koğuşa geldiğini ve bu gözlerimle gördüğümü, namusum ve şerefim üstüne söz veriyorum, diyemiyor da, ''bence giymişti, Necmettin'in ölümünden etkilenip, ölüm psikozuna girdiği ihtimalini veriyorum.'' gibi muğlak cümlelerle olay belirsizliğe boğduruluyor? Tarihe namuslu şahitlik ''benceler'' le yapılmayacağını Şükrü, bilmiyor mu? Gözüyle gördü mü Şükrü? Gören birisi varsa neden bizzat Şener'in önermesiyle açılan soruşturma gurubuna bu bilgiler söylenip kişinin ismi, soruşturma gurubuna aktarılmadı. Dürüstlük bunun neresindedir? Bir insan fiziksel olarak aramızdan ayrılmış ve kendini savunmaktan yoksunsa, soruşturması yapılmış kayda değer hiç bir kuşkuyla karşılanmamış olan kapanmış bir olayı tekrardan bir dedikodu mahiyetinde ortaya atan Şükrü ve Fuat'a elbett dürüst olmaları yönünde, onlara bir talebimizin olacağı, en doğal hakkımızdır. Şener'in kendisi, bu dedikodular ortaya atıldığında görevini iade edip, bir soruşturmanın kendisi hakkında yapılmasını bizzat kendisi cezaevi merkez kadrolarına iletmemiş midir? Hem Şükrü hem de Fuat niçin buraya vurgu yapmıyorlarda bunun yerine ''Şener'in bu olaydan sonra görevleri elinden alındı.'' denilmektedir. Sanki, Şener o sıralar suçlu görünmüş de görevleri ellinden alınmış, Heyhat! Hem Şükrü hem Fuat eğer namusluca cezaevi merkezinin içinde o sıralar bulunmuş oluyor iseler, bizzat Şener'in şu sözlerini aktarırlardı: ''...Ben, herhangi tek tip bir elbise giymiş değilim. Giydiğimi hatırlamıyorum. Eğer, benim giydiğimi ve istiklal marşını okuduğumu birileri görmüş ise ortaya çıkıp söylesin. Ben ne istiklal marşı okudum, ne de böylesi bir elbise giydim, giydiğimi söyleyen çıkmışsa, demek şuurum yerinde olmadan giydirilmiş. Bunun sağlıklı olarak araştırılması için şimdiden görevimi iade edyorum, soruşturmanın sonucunu bekleyeceğim.'' demiştir. Neden bu insani tutum öne çıkartılmıyor da, Fuat '' ...Hoca bu koskoca bir marş hiç insan şuuru yerinde olmadan okuya bilir mi?'' diye söylenenleri çarpıtıp, olayı alaya alıyor? Bu art niyetlik değil de nedir? Hiç mi Şükrü ve Fuat insanlıktan nasibini almamışlar, bir yerde çok sinsi olarak bir yaygara alttan alta geliştiriliyor, bu insan sırf Necmettin Büyükkaya'yla öldürülmedi diye töhmet altında tutulan dedikodulara maruz kalıyor. Tezgahlanan bu ortamda bir insanın ne söylemesini beklerdiniz? Makul olan şu; beni benden kimse iyi bilemez, ben okuduğumu hatırlamıyorum, işkencelerden dolayı şuurumu kaybettim, buda doğal, okumuşsam demek ki şuurum yerinde değilmiş, gören varsa çıksın söylesin! Bir insan bundan başka ne söyleyebilir? Eğer, yoldaşlık adına yoldaşlarının ölümlerini gözleyen, Allah'ın öldürmediği yoldaşlarını ise töhmet altında bırakan, dedikodularla karalayan puşt pazarında, insanlığın, kendini başka ne söylemde ifade etmesini beklerdiniz, Şükrü ve Fuat? Parantezimizi kapatıp, Can Yüce'nin kitabına devam edelim... Mehmet Can Yüce: ''...bizden böyle bir bilgi almadı. Geriye hayal gücü ile kurgulamak kalıyor. Bir kez, M.ŞENER'in tek tip elbise giyerek 35'e geldiği kesinlikle doğru değildir. Öte yandan, PKK'nin TTE giyme kararını bireyselleştirmesi, bir kişi şahsında açıklaması en hafif deyimle hafifliktir, ciddiyetsizliktir. Örgütlü merkezi bir gücü bireylerin tutum ve ''ikna''larıyla gölgelemeye çalışmak, veya örgütsel olguyu ve işleyişi yok saymak kaba bir çarpıtma olduğu kadar, belli hesaplara ve mesajlara da dönük bir çabadır. “TTE konusunda 35'deki kadroların görüşleri alındıktan sonra, direniş önderliği mevcut durumu değerlendirmş ve giyme kararını vermiştir. Bir taviz olduğunu bilerek. Belli amaçlar güderek, belli beklentileri hasaplayarak. Y.Demokrasi'nin haksız yere suçladığı M.ŞENER arkadaşın bu kararın alımında hiç bir sorumluluğu yoktur. Sorumluluk direniş önderliğine aittir....'' Uzun uzadıya Mehmet Can Yüce'nin o dönemlerde çıkan kitabından aldığımız alıntıyı, bugün aramızda bulunmazsalar bile tarihe bıraktıkları yazılarıyla tarihe ışık tutan şehit yoldaşların yazılarından aktararak genişletelim. Üstelik sadece Şükrü ve Fuat'ın iddialarına bir cevap olmayacak, aynı zamanda, abdulcanbaz Öcalan'a da bir cevap olacaktır. Çünkü; abdulcanbaz Öcalan da bir ara sık sık bu şehit arkadaşın ismini kullanarak göz göre göre, yalan atarak Şener'in saygınlığını kitlenin kalbinde silmeye çalışıyordu. Abdullah Öcalan, büyük bir aymazlıkla ve ikiyüzlülükle 8-14 Eylül 1991 tarihli ''Yeni Ülke'' gazetesinin 5. sayfasında, şehid yoldaş için şu yalanı göz göre göre söylüyordu: ''...Bizim bunlara, bu aileye fazla güvenimiz yoktu. Benim mesela...'' Yine bir parantez açarak sormak gerekiyor, peki Abdulcanbaz bu aileye neden güvenin yoktu? Ailemize güvenmen için bizim annemizin de senin annen gibi Türk basınına “ben böyle bir evlat doğurduğum için utanıyorum“ demesi mi gerekirdi?. Abdülcanbaza yukarıdaki soru gibi yüzlerce soru sorulabilir, ama, dilin ve vicdanın namus ve şerefi yoksa, sorgulamanın da anlamı olmaz. İnsan olan insanlığını konuşturur, bu rezalete tavır takınır. Biz, Abdulcanbaz'ın kaldığımız yerden yalanını aktaralım: ''...PKK'lilerin büyük kısmının yoktu...'' Abdülcanbaz bu sözüyle büyük bir olasılıkla Fuat, Şükrü ve yandaşlarını kastediyor. Ve şöyle devam ediyor; ''...Mesela Zülküf Yıldız diye bir arkadaş var. Direnişte şehit düşüyor. Vasiyet ediyor: 'Bu adam ajandır. Parti bunu böyle bilmeli.' Sayısız ifade var. Dayatılan özel savaştır. Hani, PKK'yi reformistleştirme, diyorlar. Bunun bir marifeti de bizi gerilladan uzaklaştırmadır. Reformistleştirmedir.'' Halbuki, o tarihten bugüne dek yaşananlar ortadadır: Tekke düşmüş kel görünmüştür, Abdulcanbaz, PKK bünyesinde devrimci demokratik bir muhalefet geliştirebilecek siyasal, ideolojik ve örgütcülük bağlamında yetkin olan Şener'in özelliklerini bildiğinden dolayı, Suriye devletinin istihbaratını peşine taktırtarak katletmesini sağladıktan hemen sonra, Hürriyet gazetesi yoluyla Türk devletine şu beyanatta bulunmuştur: ''...Devlet, Sedat Bucak'a tanıdığı statüyü bana tanısın ben bu işi hemen bitireyim...'' Bu söz oynanan oyunun son perdesinin açıkça gözler önüne serilmesiydi. Ama, gel gör ki, namusuzların, namuslulardan çok olduğu bir yerde, doğruların yasası değil, gücün ve ihanetin yasası geçerlidir. Zira, tarih boyu hep böyle parçalanıp, sömürülmedik mi? Hangi yürek kalkıpta o zaman namusluca şunu söyleyebildi; bunca mücadele, bunca kan, bunca gözyaşı, bunca acı savaş ağası Sedat Bucak'ın statüsünün kazanılması için mi yapıldı? Lenin boşuna şunları dememişti: ''...İnsanlar, ahlaki, dini, politik ve sosyal demeçlerin, bildirilerin ve vaitlerin arkasında şu ya da bu sınıfın çıkarlarını görmeyi öğrenmedikçe, politikada oldumolası başkalarının ve kendilerinin aldatılmış safdil kurbanları olmuşlar ve olacaklardır. Reform ve iyileştirme taraftarları eski rejimin savunucularınca aldatılacaklardır:...'' (Ütopik ve Bilimsel Sosyalizm. Lenin. Say:78. Bilim ve sosyalizm yayınları. Çev: Şiar Yalçın.) Tarihin şahitliğini Zülfü YILDIZ Yoldaş'a bırakalım: Abdulcanbaz'ın yalan beyanda bulunduğu şehit arkadaş, Zülfü YILDIZ (Hesinger) arkadaştır. Weşanen Serxwebun yayınları tarafından ''Bağımsız Kürdistan Yolunda'' adlı gerillaların anı kitabında bir zamanlar Diyarbakır Zindanlarında yatmış sonra çıkarken gerilla mücadelesine katılmış Zülfü YILDIZ Arkadaş'ın kaleminden aktarılan bir bölüm var, sayfa 117'de. 'DİYARBAKIR ZİNDANINDAN ÇIKTIM' başlığındaki yazıda, Zülfü arkadaş, olaya olan tanıklığını şu anlatımla belirtiyordu: ''...Biz birbirimize kenetlendik. Zorla bizi birbirimizden ayırarak ağır dayaklarla sinema salonunana götürdüler. Bu sırada koğuş sorumlumuz T.K...'yı ve Mehmet Şener ile Necmettin Büyükkaya'yı bizden ayırıp doğrudan askeri hamama işkence yapmak üzere götürdüler. Bizi de sinema salonunda yere uzattılar. Etrafımızda 500'den fazla asker vardı. Tek tek ismimizi sordular. Bazıları ismini söyledi, biz ise söylemedik....Beni götürürken, zaten 500'e yakın tekme-tokat ve kalas yedim. Hamamın koridorunda benden önce giden arkadaşlar yerde cenaze gibi yatıyorlardı. Bunlara bayılıncaya kadar işkence yapılmıştı. Birde orada sedyenin üstünde Necmeddin Büyükkaya yatıyordu. O zaman ona ölüm darbesi indirmişlerdi. Koridorda koğuş sorumlumuz T.K... elbise giymiş duvarın dibinde duruyordu. Kendisi halsiz haldeydi, onu halden düşürdükten sonra elbise giydirmişlerdi. (demek ki insanların şuuru yerinde olmadan düşman elbise giydirtebiliyor B.N) Bana gardiyanlar, “Bak sorumlunuz elbise giymiş, sen de giy“ dediler. “Sorumlu beni ilgilendirmez“ dedim. Sonra beni hamama doğru götürdüklerinde kapıdan girer girmez iki kova su üzerime döküldü....Bana Mehmet Şener'i gösterip “Bak babanın haline“ dediler. Gerçekten de Mehmet Şener'i tanınmaz hale koymuşlardı. Onu çırıl çıplak edip yalnız kilotu üzerinde bırakmışlardı, her tarafından kan akıyordu. Ben, “Babam burda yok“ dedim. “Anam da yok“ dedim. Sonra Mehmet Şener'e dönüp, “Karaoğlan, buna söyle elbise giysin“ dedi. Mehmet Şener, “Beni ilgilendirmez“ dedi. Ayrıca sinsi üsteğmen ona işkence yapıyordu. Kendisi D. ve E. bloklarının amiriydi. Sonra yere düştüm. Üsteğmen, “Alın bu manyağı götürün, başımıza bela olacak“ dedi. Askerler beni kaldırıp diğer tarafta falakaya geçirdiler. Kısa bir süre ayaklarımın dibine vurduktan sonra bir çavuş, “Bunu bırakın, daha önemlisi geldi“ diye seslendi. Önemlinin kim olduğunu hala bilmiyorum. Beni tekrar koridora çıkardılar. Necmeddin Büyükkaya hala orada yatıyordu. Sonra beni sinema salonuna doğru tekrar geri getirdiler. Yolda vuruyorlardı...'' Sormak grekir: Şimdi Şükrü'ye şunu sormak gerekir: Bütün bu gerçekler ortadayken, yalan atmak dürüstlüğe sığar mı? Kendisi gözleriyle Şener'in TTE giydiğini söyleyemiyor, istiklal marşını okuduğunu gördüğünü söyleyemiyor ve sonra kendi deyimiyle ''...Gerçi Şener'in açık aleyhinde tanıklık eden çıkmamış ama yine de suçlu (! )görülüp sorumluluktan geçici bir süre uzak tutulmuştur...'' Şükrü bu son cümlesine yine art niyetliğini katmadan edemiyor. Yani kalkıp bizzat Şener'in, soruşturmanın sağlıklı gitmesi için, görevsizliğini, Cezaevi Örgütüne kendisinin söylediğini, söyleyemiyor, dürüst tanıklık Şükrü'ye batıyor, adeta. Ve cezaevi tarihini kendi zavallılğıyla ''Bence, Şener İstiklal Marşı'nı okumuştu...Necmeddin BÜYÜKKAYA'nın onun yanında öldürülmesi, onu derinden sarsmış ve ölüm psikozuna yakalanmıştı. (heyhat !!!) Bu korkuyla; 'Karasu'yu ve arkadaşlarımı ikna ederim' sözü (!) vermişti...' yazmaya çalışıyor. Elbetteki, tarih yazmak öznel bir olay, ama tarihin ''bencelerle'' tahrif edilmemesi gerekir. Ne var ki Şükrü için tarih önemli değil, O'da Apo gibi tarihin ırzına geçmeyi, varsa yoksa kendi kuruntularının ''doğru'' olduğuna kendini alıştırmıştır. Şener hakkında yazdığı bütün yazılarında mutlaka olayları çarpıtarak yalanlar ekleyerek aklı sıra Şener hakkında şaibeli durumlar yaratacağını sanıyor ama bir cümlesi diğer cümlesine uymadığını, Şener hakkında ne kadar garazı olduğunu her yönüyle ortaya seriyor. Çarpıtmaları öylesine bir şuursuzlukla yapıyor ki; yer yer kendisi bile artık ne yazdığını unutuyor. Mesela; Tünel olayıyla ilgili şu ilginç iki yazısını aşağıya aktardığımda görülecek ki, bir sonra yazdığı bir önce yazdığını yalanlıyor. ''... 35. koğuştan 35'e yakın idamlık tutsağın firari sözkonusuydu. İşler dışarıyla irtibata gelmişti. Gidecek pusulayı Şener, Saliha Ana'ya verecekti. Tesadüfen ben de aynı görüşteydim. Haberim pusuladan yoktu.(!) Eşimi ve çocuklarımın gelişini bekliyordum. İçeriye önce ve çok heyecanlı İhsan Şener girmiş ve biz aniden karşılaşmıştık. Birden bire avucuma bir pusula koymuştu.... “Görüş bitti. Ben pusulamı kurtararak 35'e gelmiştim. Şener, daha yolda 'İhsanın getirdiği pusula sağlam mı?' Ben hiç yanıt vermemiştim.(Zavallı fırsat düşkünü Şükrü'nün elline bir koz düşmüştü, hiç düşmanca karşısına aldığı bir insanın gönlünü rahat edip ''evet'' der mi, hey Allah Şener'in de yaptığı işe bakın!) Getirip Karasu'ya vermiştim. Ama sonra bomba patlamıştı. Şener pusulayı 'attığını' söylüyordu. Ama beton zeminde atılan pusula değil, toplu iğne bile bulunurdu. Bu pusulada tünel ve tünelcilerin yaşamını ilgilendiren bilgiler vardı...(Benim kendisine verdiğim pusulayı kurtardığını söylüyor ama, arkasında şunları ekliyor) Bu haftalarca tartışıldı. Ama bir çok arkadaş bunu esgeçme niyetindeydi. Ve öyle de yaptılar. Ama ben peşini bırakmadım...'' Bir kahraman olarak pusulayı kurtardığını söyleyen Şükrü, yazmış olduğu ''Şener'in Kısa Öz Yaşam Öyküsü'' adlı yazıda ise, aynı pusulanın yakalandığını iddia ediyor, şöyleki; ''...Tünel kazımındaki haberleşme pusulasının ele geçmesi ciddi bir suçtu. (!) Ama bu kez ceza olgusu gündeme gelmemiş(!), buna karşı görüş beyan edenler ya bastırılmış ya da kaale alınmamıştır.(Şükrü'nün 'kaale' kelimesinin ne anlama geldiğini ne Osmanlıca Türkçe sözlüğünde bulabildim ne de Cumhurriyet Türkçe sözlüğünde görebildim. Herhal de yalanları gibi zaten kırma olan Türkçe'ye Şükrüvari katkı yapıyor, tarihe yaptığı katkılar gibi.)

Vicdanı Buharlaşan Toplum / Cemil Gündoğan Faysal Dunlayıcı, ya da kendine uygun bulduğu adıyla Kani Yılmaz öldürüldü. Tepkilere bakıyorum ve tuhaf bir şey görüyorum: Ne cinayeti açıkça destekleyen var orta yerde, ne de doğru dürüst lanetleyen. Cinayeti azmettirenlerin ve işleyenlerin suskunluklarını anlamak kolay. Yaptıklarının insanlık suçu olduğunu biliyorlar, ve ömürlerinin sonuna kadar mücrim ve kısık sesli yaşayacaklar. Garip olan bu tür cinayetlere karşı olması gerekenlerin sessizliği. “Suskunluğu da nerden çıkarıyorsun, gözat Kürt İnternet sayfalarına, tepkileri göreceksin“ diyenler çıkabilir. Böyle bir soru karşısında boynu bükük kalmamak için cinayeti duyduğumdan beri fırsat buldukça Kürt İnternet sayfalarını dolaşıyorum. Ama ne toplu bir tepki görebiliyorum, ne de böyle bir tepkiyi örgütleme gayreti. PSK çevresinin bildirileriyle Hüseyin Kaytan ve Selim Çürükkaya gibi birkaç kişinin yazdıkarı hariç tutulursa, geriye kalan, tek tek kişilerin genellikle de takma isimler altında yazdığı kaçamak satırlardan ibaret. Hikmet Fidan cinayetini hatırlayınız ve bir kıyaslama yapınız. Durumu anlarsınız. Sizce de tuhaf değil mi? *** Tuhaflık bir maraz belirtisi olabilir. Burdaki tuhaflığın neyin belirtisi olduğu sorusunun cevabı, en az Kani Yılmaz cinayeti kadar önemli görünüyor. Ve bu soru iki gündür rüyalarıma kadar giriyor. Hep aynı soruyla uyanıyorum: peki sen neden yazmıyorsun? Evet gerçekten, ben neden yazmıyorum? Sanırım bu soruyu yüzlerce insan sordu kendi kendine son iki günde. Cevaplar gibi, cevapların dışa vuruş biçimleri de farklıydı muhakkak ki. Çürükkaya bir özeleştiriyle dışarı vurdu kendi iç hesaplaşmasını örneğin. H. Kaytan, bir ağıdı tiradlaştırarak tarihe havale etmeyi yeğledi. Bazıları, takma isimlerle önüne gelene küfretmeyi tercih ediyorlar, büyük çoğunluksa sessiz kalmayı. Bana gelince, iç didişmelerim habire marazın nedenleri üzerine düşünmeye sevk ediyor beni. *** Sebep, acaba Kani'nin kişiliğinde mi yatıyor? Birkaç kısa sohbetimiz dışında şahsen fazla tanımıyorum Kani Yılmaz'ı. Ama bir “tip“ olarak kendisini imkanlarım elverdiğince izlemeye çalıştım. Çünkü birçok yüzü olan PKK'nin bana en uzak olan yüzlerinden birini temsil ettiğini düşünürdüm. Onu izlemek, bu nedenle, benim için bir “iş“ti. İşimi hakkıyla yapıp yapmadığımla ilgili hükmü, ilerde, yani daha elverişli koşullar oluştuğunda PKK üzerine yapılacak bilimsel çalışmalar verecektir. Şu anda bana düşen, bu izlemelerimden geriye kalan verileri, musalla taşının soğuğunda duygusallıklarından olabildiğince arındırarak özetlemekten ibaret. Bunu denemek, yıllarını Kürt davasına vermiş bir insana karşı son görevin ve dürüstlüğün gereği. Bilirim, “ölünün ardından kötü konuşulmaz“ derler. Derler ama, yukarda anılan suskunluğun ardındaki nedenlerden biri de bu deyişle yaşanan gerçek arasındaki gerilim olduğundan, geriye çekilebileceğimiz bir yer kalmıyor. Bugüne pek uygun düşmese de, gerçeğin acı yanlarını sunmak bir mecburiyet oluyor. *** Kişiliğinden başlayalım isterseniz. Benim izlediğim kadarıyla Kani Yılmaz, Abdullah Öcalan'a çok benzerdi. En azından cezaevine düştükten sonraki yaşantısı itibarıyla. O zamana kadar nasıl bir militandı bilmiyorum; ama Diyarbakır Cezaevinde Esat Oktay Yıldıran'ın şiddetiyle tanıştığında, Yüzbaşı'nın gücünde tanrısını buldu. İtirafçılaştığını arkadaşlarından duyduk. Cezaevinden dışarı çıktığında 1990'ların güçlü rüzgarı onu Bekaa'ya savurdu. Yeni tanrısı Öcalan olmuştu; çünkü güç Öcalan'ın elindeydi. Ardından gönderildiği Avrupa'da, demokrasilerin karanlık dehlizlerindeki güç odaklarını tanıdı, ve PKK politikasını bunlara uyarlamanın PKK içindeki kekeme yandaşlığını yaptı. Hakkında her gün bir başka devletin ajanı olduğuyla ilgili dedikodular yapılmasının altında yatan nedenlerden biri de herhalde bu eğilimiydi. Son olarak Güney Kürdistan'a gitti (ya da götürüldü). Ve orda güç ABD'nin eline geçer geçmez hiç tereddüt etmeden yüzünü yeni ilaha döndü.... Abdullah Öcalan'ın hayat eğrisini izleyin, aşağı yukarı benzer bir gelişim çizgisi görürsünüz. Fark şurdadır ki, Öcalan, bu çizgiyi, hareketin tartışılmaz önderi pozisyonunda yürütmüş ve bunun bütün avantajlarını kullanmışken, Kani, itirafçılıktan komutanlığa terfi ettirilmiş olmanın topallığıyla yürümeye çalışmıştır. Buradaki topallık, Kani Yılmaz'ın kader çizgilerinden birini oluşturdu denilebilir. Sadece kendisindeki bir iç zaaf unsuru olarak değil, PKK içinde ve dışında kendisine karşı büyüyen hınç birikintilerinin nedeni olarak da. Peki, trajik katlinde bu birikintilerin etkisi var mıdır? Henüz kanıtlanmış bir şey yok. En azından bugün itibarıyla. Ama şu kadarını biliyoruz ki, içerde hıncın hedefi haline gelmek, özellikle Öcalan yakalandıktan sonra, Kani'yi, bir tür “mazlum“ pozisyonuna itti. Cezaevinde itirafçı olan birinin, direnmiş insanların tepesine komutan yapılması, ancak bu tecavüzü mümkün kılabilecek bir dış destek varsa mümkün olabilirdi. Desteği sağlayan da Öcalan'dı; ve bunu cezaevlerinde direnerek saygınlık kazanmış kadroları hiçleştirme politikası gereğince yapıyordu. Bu, Öcalan'da ve PKK'de hayli oturmuş bir yönetim mekanizmasıdır: Lider dışında kimse temiz kalmamalıdır. Bu noktada Kani Yılmaz, liderin daha parlak görünebilmesi için Lider'in çevresini siyahlaştırmakla görevli fonksiyonerlerden biriydi. Bunu yapmak için mutlaka birilerini karalaması da gerekmiyordu. Eski bir itirafçının direnmişlerin üstünde bir konuma terfi ettirilmiş olması bizzat bu işlevi yerine getiriyordu. Lider yakalanır yakalanmaz, en çok bildiği ve en çok yararlı olabileceği alan olan Avrupa'dan alel acele Güney Kürdistan'a çekilmesinde, bir zamanlar onun dolayımıyla haksızlığa uğratılanların veya kendini öyle hissedenlerin intikam isteklerinin de etkisi olsa gerek.. Kani, muhtemelen bu durumu anlamıştı, ve yeni döneme “mazlum“ pozisyona çekilerek cevap vermeyi denedi. Belki de yeni durumu, Başkan Baba'nın operasyonlarının marifetiyle değil de, bu kez gerçekten kendi emekleri ve yetenekleriyle (ki PKK'nin yetenekli kadrolarından biri olduğuna kuşku duymuyorum) bir şeyler inşa etmenin vesilesi olarak alıyordu. Bunu test edebilecek durumda değilim. Benim Kani'yi izlemelerimin bundan sonraki bölümlerinde, bu mazlum pozisyonunun, onu, deyim yerindeyse biraz daha “alçak tondan konuşmaya“, biraz daha “mülayimleşmeye“, ya da moda jargonun yanlış tassarrufu sonucu anlamı çarpılan bir deyimle söylersek, biraz daha “demokratlaşmaya“ götürdüğüne dair -tereddütlerle karışık- izlenimler vardır. Peki, Kani'nin katledilmiş olması, bir zamanlar onun “gadrine uğramış“, ya da kendilerini öyle hissetmiş “mazlum“ların intikam hırsıyla ilgili bir olay mıdır? Keşke mesele bu kadar basit olsaydı. Kani, yukarda çizilen kişilik çizgileriyle gayet barışık biçimde, PKK'de bazen olumlu, bazen de olumsuz yönden sorun teşkil etmiş olan iki politikanın PKK çekirdeğindeki destekçilerinden birisiydi. Bu politikalardan birincisi, PKK'yi, Kürt hareketine 1990'lardaki kitlesel yükselişten sonra teşrif eden orta-üst tabaka Kürtlerin tassarrufuna açmaktı; ikincisi, PKK'yi Batılı devletlerin doğrultusuna sokmaktı. Kani Yılmaz, bu tercihlerini, ancak PKK'den ayrıldıktan sonra dolaylı yollara başvurmadan seslendirebildi. Tarihin garip tecellisi şudur ki, musalla taşındayken Kani'ye destek jestlerini esirgemekte pek kasıntılı davrananların bir bölümü, yıllardır Kürt hareketini aynı doğrultulara sokmak için çırpınan insanlardan oluşmaktadır. Buradaki garabet bir yana, Kani'nin bu tercihlerinin onun trajik sonu üzerinde etkide bulunduğunu düşünmemize yol açan veriler eksik değildir. Türk devletinin, PKK'nin bölünmesi veya PKK'den ayrılmalar konusundaki tutumu, PKK'lilerin veya onların yeminli muhaliflerinin sandıkları veya göstermek istedikleri gibi değişmez değildir, koşullarla belirlenir. Devlet, daha doğrusu devletin ipleri elinde bulunduran merkez eğilimi, bu yönlü gelişmelere bazen sevinir, bazen kaygı duyar, bazen de alarm zilleri çalar. Bir kural olarak, PKK bölünürse iyidir diye düşünür, örneğin. Ama PKK'den ayrılmalar bir kontrol problemi yaratacaksa sevinç, yerini soru işaretlerine bırakır. Ayrılıp ayrı örgüt kuranlar devlet karşıtı mücadeleye devam ederlerse, durum kaygı vericidir. Ayrılanlar başka güçlerle, başka devletlerle veya gizli servislerle ilişki kurarlarsa, veya alternatif yollar açmaya çalışırlarsa devlet alarm zilleri çalar. İlginçtir, benzer koşullarla karşılaştığında alarm sinyalleri veren bir başkası da Abdullah Öcalan'dır (onun sebepleri de kendi cephesinden izah gerektiriyor). Öcalan'la Türk devletinin bu konudaki benzerlikleri, Kani'nin ölümüne çözümü zor bir gölge olarak düşmüştür. Öcalan'la gerçekleştirilen bir avukat görüşmesinin ardından kendisiyle ilgili yapılan açıklamaları öğrendikten sonra, hakkında PKK tarafından ölüm kararı alınmış olduğunu kamuoyuna ilan eden Kani Yılmaz, belki de bu dilin sırrına vakıf olarak konuşuyordu. Biz bu dilin kodlarını henüz tümüyle bilmiyoruz. Kani, ve onun bu kodları bildiği varsayılabilecek arkadaşları da konuyla ilgili fazla bir şey söylemediler. Bildiğimiz şudur ki, Kani Yılmaz, PKK'den ayrılanları, Türk terminolojisindeki meşhur “yabancı güçler“le buluşturabilecek kanallardan biri olacağı yolunda görüntü veriyordu. Mümkündür ki böyle bir görüntünün değişik kesimlerde tetiklediği alarm durumlarının ürünü olarak oluşmuş bir ortak sipariş, veya devletin alarmından bir “vazife çıkarma“ tutumu, daha yukarda sözünü ettiğimiz hınç birikintileriyle buluşarak cinayetin yolunu döşemiş olsun. *** Bu son cümle, nihayetinde sesli bir düşünüşten ibarettir. Verilerini de esas olarak Kani'nin, ve katledildikten sonra arkadaşlarının yaptığı açıklamalardan almaktadır. Ama gerçek her ne ise uzun süre gizli kalmayacaktır. Olayın Türkiye, PKK ve varsa Güney Kürdistan ayakları açığa çıkacaktır. Genel olarak Ortadoğu'da, daha spesifik olarak Türkiye'de ve PKK'de her şeyin hızlı bir çözülme ve yeniden şekillenme içinde bulunduğu bugünkü süreçte böylesi operasyonların sonsuza kadar gizli kalması zor görünüyor. İçimiz bundan yana rahat olsa da bu durum, yazının başında sözünü ettiğimiz sorudan yana bir rahatlık sağlamaya yetmiyor. Çünkü soru hâlâ orta yerde duruyor: İnsanlar neden bu cinayete karşı ciddi bir tavır geliştir(e)miyorlar? Kani'nin yukarda özetlediğimeye çalıştığımız portresindeki negatif noktalardan ötürü mü? Onlar ki her okur tarafından, muhtemelen kızgınlıkla, kısaltıp uzatılan bir liste oluştururlar. Sahiden bu nedenle mi tepki vermiyor insanlar? Kabul etmeliyiz ki bunun belli bir etkisi var. Şu yazının yazılışına dair kişisel öykü bile bunun bir kanıtı sayılabilir. Ama bütün sorun bundan mı ibaret? İşte rüyalarımda beni kovalayan asıl yılan bu. *** Kendimizi kandırmayalım! Öykünün tamamı bundan ibaret değil. Sessizliğin birçok nedeni var. Bunların tümü üzerinde durmak belki geniş bir inceleme yazısı gerektirir. Ama bir tanesi var ki artık anılması ertelenemez bir hal aldı: Kürtlerin toplum olarak vicdanı buharlaşıyor son yıllarda. Kani Yılmaz, patlatılan bir bombadan, ya da politik bir şahsiyet olarak taşıdığı zaaflardan ziyade bu çürümenin kurbanıdır. Bir toplumun aydınları, ruhlarını PKK'den ya da şimdilerde şişmiş cepleriyle Güneylilerden gelecek teşviklere ve ödüllere endekslemişlerse, veya reel politiğin gereklerini kutsamak dışında iş yapmayan ruhsuz aynalara dönüşmüşlerse, o toplumun vicdanı ve onuru ayakta kalamaz. *** Kani katledildi. Onu geri getirmeye kimsenin gücü yetmez. Fakat onun bu toplum için tasarladıklarını yapmaya aday insanlar her zaman çıkacaktır ve bu anlamda Kani'nin yeri doldurulacaktır. Bunu tahmin etmek zor değil. Hele Kani'nin talip olduğu politik çizginin şimdilerde hayli revaçta olduğu düşünülürse. Burda bir tereddüt yok. Fakat Kani Yılmaz'ın katline sessiz kalırsak, toplumun zaten can çekişmekte olan vicdanını da yok ederiz ki, asıl cinayet o zaman işlenmiş olur. Dün, güzel insanlar güzel atlara binip çekip gittiklerinde buna sevinenler, bugün, sinizmin ruhları esir almış egemenliğini görünce, umarım o günkü seraplaşma ile bugünkü vicdansızlık arasındaki doğrudan ilişki üzerine bir lahza düşünürler. Ve yine umarım Kani'in katillerini toplum olarak mahkum etmek suretiyle hem vicdanımızı korur, hem de onurumuzu çiğnetmemiş oluruz. Böyle bir tutum, Kürt toplumunu, bir kısmı katil adayları, diğerleri kurban adaylarından ibaret bir sürüye dönüştürmeyi amaçlayan canilere veya bunu tek kurtuluş politikası zanneden yüreksiz muhterislere karşı yegâne teminatımız olacaktır. Cemil Gündoğan 15-02-2006/Stockholm