Ben ki Şeyhın şahtım.Gah yatar, gah konuşurdum.
Öl desem ölür, gül desem göl anlar ve gidip kendilerini dipsizliğe bırakırlardı.
Ben ki hem haremde harem axası, hem de Şam'da mecburi ikamedgahımda bey ve axa idim.
Görev kutsal, ben ise mecnundum.
Tufan gibi gürler ve bana umut bağlayanların da olmazsa olmazıydım.
Diyarbekir zindanında Esat'a biat etmeyenler bana, ben de rabime biat ederdim Ankara diyerek.
Hiç kimse benim kadar ne korkak, ne de atıldı. Ruhuma egemen olan kendi korkumu, korku salarak bertaraf edersin desturuna sadakatten gürledim ve çil yavruları gibi dağıttım esmer tenli kürd gençlerini.
Biat etmeyenlerinin de daşağını burdum kızgın demirlerle.
Kürdistan denen bu belayı savmanın yolu ilk başlarda belirlenmişti ana sloganda;

“HEWAL QURŞUN ADRES TANIMAZ“
Bana esaretí kader bilenler, başqan bilir diyerek kim ki önlerine çıktıysa bir bir kurşunlandı.
Babasını vuran hewallerim bile çıktı.
Ben, ben, ben her şeydim.Benim için kendini yakanlar kahramanlıklar gösterdiler.
Ben ki Şeyhın Şahtım.Gah görledim, gah aşkı en alasından yaşadım. Halen de o aşkı işlemekteyim.
Kemalizmin şerbetiyle şimdi sarhoş olup, melul melul bakmaktayım.
Bana reva görülene bakın ki; şu an İmralı'dayım. Aslında siz öyle bilin.Görev başındayım.
Görev kutsaldir ve ben de yikimdan sonra yapilmasi gerekenleri bilince çıkarmaktayım.
Eger şu Ergenekonda görev deşifre olmazsa ben ,ben ,ben analarını ağlatmaya devam edeceğim.Aslında deşifre oldu bile ki yıllarca ben anlattım ama sığır herifler ve alçaxlar anlamadı.