Kekê Paloyî, Ev dem û hemî demên te xwesh û gesh be. Dema min nivîsa te xwend, pêkenîkek xweshik hat bîra min. Dixwazim bi tere parve bikim. Berîya ku ez dest bi chîroka xwe bikim, dixwazim silava xwe jî, di shîr de bishînim. Mamoste ji zarok pirsî ye; "kurê min ka peyva shekir di hevokek te bi kar bîne" Shagirt; "mamoste îroj min shusheyek shîr vexwar" gotîye. Mamoste jî; "Kuro ka shekir?" Shagirt jî; "mamoste min shekir di shirde bu" Silav û helwesta min jî di chirokede ye. De were em goh bidine chirok e. x Sekvanan di pishta chî de shêrek kushtine û postê sher jî raxistine ser zinarek kû zuha bibe. De bozo yê gund jî di wî deverê de ji xwere bi chêra xwe bu ye. Demek shunde bozo dîtîye ku postek li ser zinar li ber roje hatîye raxistin. Bozo kertîya xwe ji bîra kirîye û post li xwe kirîye û berê xwe daye gund. Zarokên gund jî ji xwere di lîstika xwede ne û qîre qîra wana ye. Bozo di carekî de dest bi zirandinê dike. Zarokên gund jî ji tirsan berî didine mal, chima ku di shikilde ne shêr û ne jî ker xwîya dike. Xofa qilafet û dengê kerê bu ye tirsa zarokan. Rojek di ser de derbaz dibe û ruvî tê ba bozo û ji bozore dibeje; "heyran welleh doh dema ku tu zirîyayî mi zanî bu ku tu bozo yî" Kek Mem Paloyî, Peyvên shekir li ser lêvan dihele. Dilan germ dike, hezkirinê zede dike. Lê dibe ku tu bejî xwede mirova neke turîkê tollaza. Zahmet e.