Ana içeriğe atla
Submitted by Anonymous (doğrulanmadı) on 24 July 2009

Em di pêvajoyeke wisa de ne ku rayedarên dewleta Tirkiyê di derbarê meseleya Kurdistanê de daxûyaniyên xwe yên fermî û nefermî zêdetir dikin. Piştî ku di destpêka vê salê de telewîzyoneke bi navê “TRT Şeş“ dest bi weşanê kir, dihête behiskirin ku dewleta Tirk wê di demeke nêzik de hin “rêvekirinên nû“ pêk bihîne. Serokkomarê Tirk di heftiyên derbasbûyî de anîbû ser ziman ku pirsgirêka yekemîn ev e û divê ev derfeta dîrokî nehête wendakirin û her wiha wî gotibû ku di vê derbarê de “wê tiştên baş“ biqewimin, evna hemî jî di vê meyanê de dihêtin şêrovekirin. Serokwezîrê Tirk jî di daxûyaniya xwe ya dawî de got, ku amadeyiyên wan hema hema temam dibin û ew dê di demeke nêzîk de ji raya giştî re eşkere bikin. Di derbarê “rêvekirinên nû“ û li ser “tiştên baş“ yên ku wê biqewimin hîna daxûyaniyeke fermî nehatiye dayîn, li gel vê yekê, behis dihête kirin ku îcazeta vekirina radyo û telewîzyonên Kurdî yên taybet bihête dayîn, beşên Kurdî di hin zanîngehan de bihên vekirin, hin deselatiyên şaredariyan bihên lêzêdekirin û navên cîh û deverên ku ew bi zordariyê ve hatibû guhertin, ji nûve paşve bihête dayîn.

Li gel van qisedanan, hin nûçe jî di rojevê de ne ku di başûrê Kurdistanê de bi serpereştiya Hikûmeta Herêma Kurdistanê “Konferansa Kurd“ wê bihête sazkirin. Dîsa bi vî aweyî, dihête îdîakirin ku di daxilî agadariya dewleta Tirkiyê de jibo çekberdana PKKê hin gav dihên avêtin. Ya herî dawî jî, dihête diyarkirin ku Abdullah Ocelan wê di heftiyên pêş me de “xerîteyeke rêya çarseriyê“ eşkere bike.

Evan hemî ji niha de bêyî ku detayên xwe vekirî bin, destnîşan dikin, di meseleya Kurdistanê de ku bi salan mehkûmê bêçarseriyê hatiye kirin, niha dewletên herêmî û hin hêzên navnetewî ketine nav tevgerekê. Pêşkeftiyên 20 salên dawî yên di cîhan û Rojhilata Navîn de hatiye jiyandin, nahêle ku statûkoyên kevin yên di Kurdistanê de heman wisa berdewam bin. Berî her tiştî, biryara tekoşîna gelê Kurd ku ew bi dehan sal in jibo azadiya xwe li piya disekine, li gel her hewildanên astengkirinê li başûrê Kurdistanê avabûna dewleteke federal, belê ev faktorên girîng, derfetên israra siyaseta înkarê ya dewleta Tirk hema hema ji ortê rakiriye. Lewra, rê û çavkaniyên enerjî yên stratejîk yên li Kurdistanê di asta navnetewî de girîngiyên xwe zêdetir kirin û li ser vê yekê, di serî de DYA û YA, hin hêzên navnetewî hewil didin ku meseleya Kurdistanê bigîhînin “çareseriyeke“ diyarkirî.

Wek me berê niha jî destnîşankiribû, ku her pêşveçûnên bi khêr ku di rewşa gelê Kurd de rê dide hin bûyerên başiyê, evna hemî jî bidestxistiyên hevpar yên tekoşînê ne. Ev weedên di senaryoyên demên dawî de li gor rewşa mewcût rewşeke pêştir îfade dikin. Lê dihê dîtin ku li gor naverok û berfirehiya xwe ve, ev hewildanan gelek dûr in ji rêya çarseriya adilane û demokratîk ya di meseleya Kurdistanê de. Di mesajên zêdetir ji baskê hikûmetê dihên de bi tenê behsa hin mafên çandî yên bisînorkirî dihête kirin. Hîna seranser naxwezin zimanê Kurdî wek zimanekî zikmakî qebul bikin. Di serde jî, li ser van hewildanan jî ne hindurê hikûmeta Tirkiyê de û ne jî di navbera hikûmet û bûrokrasiya leşkerî de yekdengiyeke saxlem tune.

Ji aliyê din ve, PKK û DTP ku ew di bakûrê Kurdistanê de xwedî destekeke mezin ya girseyî ne, di derbarê daxwezên miletê Kurd û rêgehên çarseriyê de hîna jî serîtevlîheviyekê dijîn. Di daxûyaniyên xwe yên ta îroyîn de, gelek mixabin, zêdetirî bizimankirina daxwezên gelê Kurd, di nav helwesteke wisa de ne ku hewil didin da ew çi tişt naxwezin, vê yekê bêjin. Divê nehête jibîrkirin ku gelê Kurd, ji hemî dezge û saziyên xwe yên siyasî ku alîkariyeke mezin pê dide, ji wan hêvî dike bila ew li gor daxwez û hêviyên vî miletî siyasetekê bişopînin.

Di meha bihûrî de li Amedê bi serpereştiya DTPê ve civînek hat lidarxistin û ji gelek beşên cûda yên civakê kes hatin dawetkirin, ev helwesteke baş û bi kkêr e.

Lê vexwendina kesan di demeke pir kin ya berê civînê de hatibû kirin û kesên hatine vexwendin jibo hazirî û diyarkirina rojevê de nehatibûn daxilkirin, jiber vê yekê jî, wek helwesteke mafdar ev rewş hatibû rexnekirin û her wiha, jixwe jiber van egeran tevlîbûna bo civînê jî ne ew qas xurt bûbû; di vê civînê de biryar hat standin ku bi beşên cûda yên civaka Kurd ve têkeliyên nû bihêtin çêkirin; bi rastî ev helwest jî hêjayê gotinê ye û helwesteke heyînî ye.
Di çerçoweya vê bizavê de ku em wisa difikirin, ev gav bi bandura hêvî û bendemayînên gel hatiye avêtin, di rojên derbasbûyî de bi navê “Kongreya Civaka Demokratîk“ jibo civîneke kargeriyê hin kes û beşên cûda yên civakê hatine vexwendin. Her çi qas, rojeva civînê bi mijarên “Mîsyona KCD û pêkanîna yekîtiya netewî û demokratîk“ “pêvajoya bêpevçûniyê“ û “mafên çandî“ hatibe bisînorkirin jî û armanceke xwe ya wek “xurtkirina xerîteya rêya ku wê di meha Tebaxê de bihê eşkerekirin“ hatibe destnîşankirin jî, ev yek divê mîna zemîneyeke ku Kurd di derbarê meseleya Kurdistanê de bi hevûdu re danûsitandinan dikin, bihête şêrovekirin.

Wek me berê niha diyarkiribû, ku di başûrê welatê me de “Konferansa Kurd“ dihête amadekirin, divê hesasiyet bihê nîşankirin ku bila civînên wisa jibo hemî beşên cûda yên civakê vekirî bin, pêşhaziriyên civînê bi tevayî û baş bihêtin kirin, hewil bihête dayîn ku her kesek û her beşek bikaribin hemî bîr û baweriyên xwe bi serbestiyeke nekêm îfade bikin. Di pêvajoyeke ku ji bilî Kurdan her kesek hin tiştan dibêjin de, wek esasî, nûnerên siyasî yên gelê Kurd di rêgeha çarseriyeke adîlane ya meseleya Kurdistanê de divê projeyên berbiçav amade bikin û zemîneyeke hevpar bihafirînin. Eger hewildanên wisa bi serkeftinî pêk bihên, xwedî desalatbûna gelê Kurd ya di pêşeroja xwe de û wek teref, pejirandina Tekoşîna Rizgariya Kurdistanê ya di asta navnetewî de rê û rêbazên nû wê bihêtin servekirin.

Divê ev yek bi taybetî bihê diyarkirin ku. meselya Kurdistanê ne meseleyek e ku kes yan jî rêxistinên Kurd bi keyfî ew derxistine holê. Di bingeha vê meseleyê de rastiya bi zorê bin nîrkirina miletekî, parçekirin û dagirkirina welatekî heye. Rêxistinên Kurd bi daxweza azadiyê ve derketin holê û ev yek encama vê rastiyê ye. Gelê Kurd, ku ew yek ji gelên qedîm yên Rojhialata navîn e, bi dehan sal in, wek gelên din yên cîhanê, daxweza naskirina mafên netewî û demokratîk yên bingehî dike. Mafê miletê Kurd e jî, ku di welatê xwe de serbest û azad bijî, di derbarê kar û barên xwe û pêşeroja xwe de bi xwe, bi serbestî biryaran bide, çavkaniyên dewlemendiya xwe jibo pêşxistina gel û welatê xwe bi kar bihîne, çanda xwe pêşve bibe. Li dewsa çarserkirina vê daxwezê ya bi rêgeheke adil, aşîtiyane û demokratîk, israrkirina di siyaseta zordarî û tedayiyê de, meseleya Kurdistanê kiriye wek birîneke bixwîn.

Jibo ku gelê Kurd çarseriyeke bi îhtîmalî, bi rewşeke azadiyane tercîh bike, divê şert û mercên adil û demokratîk bihên afirandin. Siyasetên tune û înkarkirinê yên ku ev sed sal in dihên cesibandin, meseleya Kurdistanê kiriye halekî bi çetrefil. Di wê şert û merc de çareseriya meseleya Kurdistanê, pêvajoyeke dirêj û dijwar ya ku di nav xwe de konaxên cûda cûda hene, bar dike. Di her konaxa vê pêvajoyê de, divê her daxwezên siyasî, çandî û aborî yên gelê Kurd bihêtin berçavkirin, saziyên ku jibo daxwezên siyasî, çandî û aborî hewildanan didin, jibo pêvajoyê bihêtin daxilkirin. Lewra, di rewşeke ku Kurd tê de nehête temsîlkirin de, çi biryarekê, jibo gelê Kurd wê xwedî hîç nirxekê nebe.
Jibo çarseriya resen ya meseleya Kurdistanê, berî her tiştî, divê ev gavên han bihên avêtin:

1. Dewleta Tirk, di serî de Peymana Mafên Siyasî û Medenî ya Netewên Yekbûyî û Peymana Mafên Aborî, Civakî û Çandî ya Netewên Yekbûyî, di hemî peymanên navnetewî yên ku ew tê de teref e, hemî van mafên tanzîmkirî nas bike, li gor wê tev bigere û hemî dijberiyên xwe yên di derbarê mafên gelê Kurd de, ji ortê rabike.

2. Di serî de Destûra 12 Îlonê, hemî mewzûatên hiqûqîyên ku mafên miletê Kurd înkar dike bihêtin guhertin, saziyên antî-demokratîk ji ortê bihêtin rakirin, hebûna miletê Kurd û gelên din û hemî mafên netewî û demokratîk bihêtin naskirin û bi temînatkirin.

3. Hemî astengiyên kanûnî û kiryarî yên ku hîna jî li ber çand, ziman, hûner, mûzîk û wêjeya Kurd de berdewam in, bihêtin rakirin, hemî cezayên siyasî û qedexeyan bihên berhewakirin, jibo sazî û partiyên siyasî, saziyên civakî, çandî û ragîhandinê yên miletê Kurd ku ew jibo daxwezên siyasî, civakî, çandî û aborî dixebitin, mafê karkirina yasayî û rêxistinbûnê bihête naskirin.

4. Li Kurdistanê, desalatiya şaredariyên herêmî bihête berfirehkirin, dawî li tedayiyên siyasî bihê anîn, di cîhên ku Kurd tê de zêdetir in de organên rêvebirî yên herêmî bihêtin avakirin, her wiha sîstemeke siyasî û îdarî bihête sazkirin ku rêvebiriya navendî bikaribe qismeke mezin ji deselatiyên xwe dewrê wan rêvebiriyên herêmî bike.

5. Zimanê Kurd, di serî de wek zimanekî perwerdeyî ya bi zikmakî û her wisa di her beşên jiyanê de bi rengekî serbest bihête bikaranîn, ji seretayan heta zanîngehan di xwendgehên dewletî de wek zimanekî perwerde û zanîngehî bihête destekkirin, jibo vê yekê jî ji bûtçeyê pareke têra xwe bihête terxankirin. Zimanê Kurd di Kurdistanê de divê bibe zimanê fermî.

6. Di serî de perwerdeya seretayî, hemî bernameya perwerdeya dewletî divê ji nûve ji ber çav bihête derbas kirin, hemî bermayînên îdeolojiya fermî û siyaseta asîmîlekar, nijatperest, red û înkarê bi tevayî ji bernameya perwerdeyê bihête avêtin.

7. Rêxistinên terorî û kûjyerî yên girêdayî dewletê, wek Kontrgerîla, JÎTEM bihêtin belavkirin, kiryarên wan bihêtin lêpirsiyarkirin û ji hemî tawanbarên wan hesab bihête pirsîn.

8. Cerdivanî bihête rakirin, koçberên Kurd yên ku di dema şerê qirêj de cîh û warên, gund û qezayên wan hatibûn şewitandin, divê bihêtin vegerandin bo warên xwe, hemî ziyan û zerarên wan bihêtin tazmînkirin.

9. Cîhên wek bajar, qeza û gund û deverên cografîk yên ku navên wan bi sîstematîk hatine guhertin û ew navan niha li ber xeteriyeke wendabûnê de ne, ji nûve bi navên xwe yên orîjînal bihên binakirin.

10. Polîtîkayên talankirina nirxên çandî û dîrokî û ji ortê rakirina mîrasa çandî û dîrokî ya li Kurdistanê ku ew di heman demê de ya mirovayetiyê ye jî, bihêtin bidawîkirin.

11. Mafê gelê Kurd heye ji nirx û dewlemendiyên xwezayî yên di herêmên xwe de îstfade bigre û li ser van de xwedî soz û biryarê bibe, divê ev maf jê re bihête naskirin.

22.07.2009

Partiya Rizgarîya Kurdistan
PRK-rizgarî

Kürd halkının olası bir çözümü özgürce tercih edebilmesi için adil ve demokratik koşullarının yaratılması gerekir. Yüzyıla yakın bir süredir uygulanan imha ve inkar siyasetleri Kürdistan meselesini iyice çetrefilli bir hale getirmiştir. Bu koşullarda Kürdistan meselesinin çözümü, kendi içinde değişik aşamaları barındıran, uluslararası boyutları da bulunan uzun ve zorlu bir süreci kapsayacaktır. Bu sürecin her aşamasında, Kürd halkının siyasal, kültürel ve ekonomik talepleri göz önünde bulundurulmalı, Kürt halkının siyasal, kültürel ve ekonomik talepleri için çaba gösteren meşru kurumları sürece dahil edilmelidir. Zira, Kürdlerin temsil edilmediği bir ortamda alınacak kararların Kürd halkı için bir bağlayıcılığı olmayacaktır..." Kürdistan meselesinin çözümünde atılması gerekli ön adımlar Bir süredir Kürdistan meselesine ilişkin Türk devlet yetkililerinden gelen resmi ve gayrıresmi beyanların yoğunlaştığı bir dönemden geçiyoruz. Bu yılın başında “TRT Şeş“ adıyla tam gün yayın yapan Kürtçe bir televizyon yayınına başlanmasının ardından, Türk devletinin yakın bir zamanda “yeni“ bazı “açılımlar“ daha yapacağı konuşulmaktadır. Geçtiğimiz haftalarda Türk Cumhurbaşkanının, bunun Türkiye'nin birinci meselesi olduğu ve mutlaka çözülmesi, fırsatın kaçırılmaması gerektiği, yakında “iyi şeyler“olacağı yönündeki ifadeleri de bu bağlamda ele alınmaktadır. Türk başbakanı da son açıklamasında, bu konudaki çalışmaların tamamlanmak üzere olduğunu ve yakında kamuoyuna açıklama yapılacağını belirtti. Bu “yeni açılımlar“ın, “iyi şeyler“in ne olacağına dair henüz resmi bir açıklama bulunmamakla birlikte, özel Kürtçe TV ve radyo yayınlarına izin verilmesi, bazı üniversitelerde Kürdoloji bölümlerinin açılması, yerel yönetimlerin kimi yetkilerinin arttırılması, zorla değiştirilen yerleşim yerleri adlarının iade edilmesi gibi bir takım girişimlerden bahsedilmektedir. Bunlara paralel olarak yakın bir zamanda Kürdistan'ın güneyinde, Kürdistan Bölge Hükümeti'nin ev sahipliğinde bir “Kürd Konferansı“nın düzenleneceğine dair haberler de gündemdedir. Yine aynı şekilde, Türk devletinin de bilgisi dahilinde PKK'nin silah bırakmasına yönelik bazı görüşmelerin olduğu ileri sürülmektedir. Son olarak da Abdullah Öcalan'ın önümüzdeki haftalarda “çözüme dair bir yol haritası“ açıklayacağı belirtilmektedir. Bütün bunlar, şimdilerde detayları henüz belli olmamakla birlikte, uzun yıllardır çözümsüzlüğe mahkum edilmiş olan Kürdistan meselesinin şu ya da bu yönde çözümü için, bölge devletlerinin ve bazı uluslararası güçlerin de içinde yer aldığı bir hareketliliğe işaret etmektedir. Son 20 yıl içinde dünyada ve Ortadoğu'da yaşanan gelişmeler, Kürdistan meselesinde eski statükoların aynen devamını da güçleştirmiştir. Her şeyden önce, onlarca yıldır özgürlüğü için ayakta olan Kürd halkının mücadele kararlılığı, tüm engelleme girişimlerine rağmen Kürdistan'ın güneyinde federe bir devlet yapılanmasının ortaya çıkması gibi faktörler, Türk devletinin geleneksel inkar siyasetinde ısrar etmesinin koşullarını iyice ortadan kaldırmıştır. Keza, Kürdistan'daki stratejik enerji kaynakları ve yollarının uluslararası alanda artan önemine bağlı olarak, başta ABD ve AB olmak üzere bazı uluslararası güçler de, Kürdistan meselesinin belirli bir “çözüm“e kavuşturulması üzerinde durmaktadırlar. Daha önce de vurguladığımız gibi, Kürd halkının mevcut durumunda iyileşmelere yol açan, yararına olan her gelişme mücadelenin ortak bir kazanımıdır. Son dönemlerde ortada dolaşan değişik senaryolar da, sonuçta bir şekilde mevcut durumun ilerisinde sayılabilecek vaatler içermektedir. Ancak bunların, kapsam ve içerikleri itibarıyla Kürdistan meselesini adil ve demokratik bir çözüme kavuşturma yolunda atılması gereken adımların oldukça uzağında durduğu görülmektedir. Türk devletinin daha çok hükümet kanadından gelen mesajlarında, sadece sınırlı bazı kültürel haklardan bahsedilmektedir. Kürtçenin ana dil olarak tanınmasına bile yanaşılmamaktadır. Kaldı ki, bunlar üzerinde bile ne Türk hükümeti içinde, ne de hükümetle militarist bürokrasi arasında tam bir mutabakat sözkonusudur. Diğer yandan, Kuzey Kurdistan'da büyük bir kitle desteğine sahip olan PKK ve DTP'de ise, Kürd ulusunun talepleri ve çözüm yolları konusunda bir kafa karışıklığı hali mevcuttur. Bugüne kadar yapılan bir çok açıklamada ne yazık ki, Kürd halkının taleplerini dile getirmekten ziyade, neleri talep etmediklerine vurgu yapan bir yaklaşım öne çıkmaktadır. Halbuki Kürd halkı, destek verdiği tüm siyasal hareket ve kurumlarından, kendi talep ve beklentilerine uygun sorumlu bir siyaset izlemelerini beklemektedir. Bu bakımdan, geçtiğimiz ay içinde DTP öncülüğünde Diyarbekir'de yapılan toplantıya farklı kesimlerin de davet edilmiş olması olumludur. Davetin toplantıya çok kısa bir zaman kala yapılmış olması, ön hazırlıklar ve gündemin belirlenmesine davet edilen kesimlerin dahil edilmemiş olması haklı olarak eleştirilen ve beklenen katılımın gerçekleşmediği bu toplantıda diğer Kürd çevrelerle diyaloga geçilmesi yönünde karar alınması da dikkate değerdir. Halkın talep ve beklentilerinin de etkisiyle atıldığını düşündüğümüz bu adım çerçevesinde geçtiğimiz günlerde “Demokratik Toplum Kongresi“ adına değişik kesimlere, önümüzdeki günlerde yapılacak bir çalışma toplantısına katılma davetinde bulunulmuştur. Her ne kadar toplantının gündemi “DTK'nin misyonu – Demokratik - ulusal birliğin sağlanması“, “çatışmasızlık süreci“ ve “kültürel haklar“ konularıyla sınırlanmış ve bir amacın da “Ağustos ayında açıklanması beklenen yol haritasına katkı sunmak“ olduğu belirtilmiş olsa da, bunun Kürdistan meselesini ilgilendiren konuları Kürtlerin kendi aralarında müzakere edecekleri bir zemin olarak değerlendirilmesi gerekir. Daha önce Kürdistan'ın güneyinde bir “Kürd Konferansı“nın düzenlenmesi bağlamında da belirttiğimiz üzere, böylesi toplantıların her çevrenin katılımına açık olması, ön hazırlıklarının iyi yapılması, herkesin demokratik bir şekilde görüşlerini ifade edebilmesinin sağlanması gibi hususlara hassasiyet gösterilmelidir. Kürtler dışında herkesin bir şeyler söylediği bir dönemde esas olarak Kürd halkının siyasal temsilcileri Kürdistan meselesinin adil bir şekilde çözümü yönünde somut projeler geliştirmeli, ortak bir zemin yakalamalıdırlar. Bu tür girişimlerin başarısı, Kürd halkının kendi geleceği üzerinde söz sahibi olmasının, Kürdistan Kurtuluş Mücadelesi'nin uluslararası alanda bir taraf olarak yer almasının da önünü açacaktır. Şunu özellikle belirtmek gerekir ki, Kürdistan meselesi kişilerin ya da örgütlerin keyfi olarak ortaya çıkardıkları bir mesele değildir. Meselenin kökeninde, zorla bir ulusun boyunduruk altına alınmış, bir ülkenin bölünmüş ve işgal edilmiş olması gerçekliği durmaktadır. Özgürlük talebiyle ortaya çıkan Kürd örgütlerinin varlığı bu gerçekliğin bir sonucudur. Ortadoğu'da en eski yerleşik halklardan biri olan Kürt halkı on yıllardan bu yana, dünyanın diğer halkları gibi temel ulusal-demokratik haklarının tanınmasını talep etmektedir. Kendi ülkesinde özgürce yaşamak, geleceği ve kendi işleri hakkında serbestce karar vermek, kendi kaynaklarını ülkenin ve halkının gelişimi yolunda kullanmak, kültürünü geliştirmek Kürd ulusunun da hakkıdır. Bu meşru talebinin adil, demokratik ve barışçıl yollardan çözümü yerine, baskı ve zor siyasetinde ısrar edilmesi, Kürdistan meselesini kanayan bir yara haline getirmiştir. Kürd halkının olası bir çözümü özgürce tercih edebilmesi için adil ve demokratik koşullarının yaratılması gerekir. Yüzyıla yakın bir süredir uygulanan imha ve inkar siyasetleri Kürdistan meselesini iyice çetrefilli bir hale getirmiştir. Bu koşullarda Kürdistan meselesinin çözümü, kendi içinde değişik aşamaları barındıran, uluslararası boyutları da bulunan uzun ve zorlu bir süreci kapsayacaktır. Bu sürecin her aşamasında, Kürd halkının siyasal, kültürel ve ekonomik talepleri göz önünde bulundurulmalı, Kürt halkının siyasal, kültürel ve ekonomik talepleri için çaba gösteren meşru kurumları sürece dahil edilmelidir. Zira, Kürdlerin temsil edilmediği bir ortamda alınacak kararların Kürd halkı için bir bağlayıcılığı olmayacaktır. Kürdistan meselesinin kalıcı bir şekilde çözümü için, öncelikle aşağıdaki adımların atılması gerekir. 1. Türk Devleti, başta BM Siyasi ve Medeni Haklar Sözleşmesi ile BM Ekonomik, Sosyal ve Kültürel Haklar Sözleşmesi olmak üzere, tarafı olduğu uluslararası sözleşmelerde düzenlenen hakları tanıyıp gereğine uygun davranmalı, bu sözleşmelere Kürd halkı aleyhine koyduğu tüm çekinceleri kaldırmalıdır. 2. Başta 12 Eylül Anayasası olmak üzere, Kürd halkını ve onun demokratik haklarını inkar eden tüm hukuk mevzuatı değiştirilmeli, anti-demokratik kurumlar kaldırılmalı, Kürd ulusunun ve diğer tüm halkların varlığı, ulusal ve demokratik hakları tanınıp güvence altına alınmalıdır. 3. Kürd kültürü, dili, sanatı, müziği ve edebiyatı önündeki halen pek çok alanda devam eden yasal ve fiili engeller kaldırılmalı, tüm siyasal cezalar ve yasaklar kaldırılarak Kürd halkının siyasal, sosyal, ekonomik ve kültürel talepleri için çalışan siyasi partilerine, sivil toplum kuruluşlarına, kültür kurumlarına, basın yayın kurumlarına yasal çalışma ve örgütlenme hakkı tanınmalıdır. 4. Kürdistan'daki yerel yönetim organlarının yetkileri genişletilmeli, siyasi baskılara son verilmeli, Kürdlerin çoğunlukta olduğu yerlerde seçimle belirlenecek yerinden yönetim birimleri kurulmalı, yasama, yürütme ve yargı alanındaki merkezi devlet yetkilerinin önemli bir kısmının bu organlara devredileceği yeni bir siyasi ve idari sistem oluşturulmalıdır. 5. Kürt dilinin, başta ana dilde eğitim olmak üzere yaşamın her alanında özgürce kullanımı sağlanmalı, ilköğretimden üniversiteye kadar devlet okullarında eğitim ve öğretimi desteklenmeli, bunun için bütçeden pay ayrılmalı, Kürtçe Kürdistan'da resmi dil olmalıdır. 6. İlköğretim başta olmak üzere tüm eğitim müfredatı gözden geçirilmeli, resmi ideoloji ile onun ret ve inkar politikalarının ürünü olan ırkçı, asimilasyoncu öğeler tümüyle müfredattan çıkarılmalıdır. 7. Kontrgerilla, JİTEM ve benzeri devlet güdümlü terör ve cinayet örgütleri dağıtılmalı, faaliyetleri araştırılarak yaptıkları aydınlatılmalı ve sorumlulardan hesap sorulmalıdır. 8. Koruculuk kaldırılmalı, kirli savaş döneminde ülkelerinden çıkarılan, köyleri kasabaları yakılıp yıkılan Kürt göçmenlerinin dönüşüne olanak verilmeli, zarar ve ziyanları tam olarak tazmin edilmelidir. 9. Sistemli olarak isimleri değiştirilen ve isimleri yok olmakla karşı karşıya bulunan tüm şehir, ilçe, kasaba ve köy gibi yerleşim yerlerinin ve coğrafik alanların Kürtçe ve diğer dillerdeki orijinal isimleri iade edilmelidir. 10. Kültürel ve tarihi değerlerin talan edilmesi, Kürdistan'da bulunan ve aynı zamanda insanlığın ortak değerleri olan tarih ve kültür mirasının ortadan kaldırılması politikalarına son verilmelidir. 11. Kürd halkının, kendi bölgelerindeki doğal zenginlikler ve varlıklardan, ekonomik kaynaklardan yararlanma, bunlar üzerinde söz ve karar sahibi olma hakkı sağlanmalıdır. 22.07.2009 Partîya Rizgarîya Kurdistan PRK-rizgarî

Yeni Yorum yaz

Düz metin

CAPTCHA This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.